Załącznik i. Zastosowanie dyrektywy

1. Niniejszy załącznik ma zastosowanie do substancji niebezpiecznych występujących w dowolnym zakładzie, w znaczeniu zgodnym z postanowieniami artykułu 3 niniejszej dyrektywy, oraz określa zastosowanie odpowiednich artykułów dyrektywy.
2. Mieszaniny i preparaty należy traktować w ten sam sposób jak czyste substancje pod warunkiem, że występują w granicach stężeń określonych według ich właściwości zgodnie z właściwymi dyrektywami wymienionymi w części 2, uwaga 1 lub zgodnie z najnowszymi danymi wynikającymi z postępu technicznego, jeżeli skład procentowylub inny opis nie jest podany.
3. Wartości progowe podane poniżej dotyczą każdego zakładu.
4. Wymienione wartości decydujące o zastosowaniu odpowiedniego artykułu oznaczają maksymalne ilości znajdujące się lub mogące się znaleźć w dowolnym czasie w zakładzie. Substancje niebezpieczne znajdujące się w zakładzie tylko w ilościach równych bądź mniejszych niż 2% podanych wartości progowych nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu ilości całkowitej, jeżeli ich lokalizacja w zakładzie zapewnia, że nie staną się przyczyną poważnej awarii w jakimkolwiek miejscu zakładu.
5. Zasady ustalone w części 2, uwaga 4 dotyczące sumowania substancji niebezpiecznych lub kategorii substancji niebezpiecznych, stosuje się odpowiednio.
6. Dla celów niniejszej dyrektywy gaz oznacza dowolną substancję, która przy temperaturze 20°C posiada bezwzględną prężność par równą lub większą niż 101,3 kPa.
7. Dla celów niniejszej dyrektywy ciecz oznacza dowolną substancję, która nie jest zdefiniowana jako gaz i która nie znajduje się w stanie stałym przy temperaturze 20 °C i przy normalnym ciśnieniu wynoszącym 101,3 kPa.

Część 1
Wykaz substancji

Jeżeli substancja lub grupa substancji wymienionych w części 1 mieści się również  w kategorii wymienionej w części 2, należy stosować wartości progowe ustalone w części 1.

1. Azotan amonu (5 000/10 000): nawozy sztuczne zdolne do samopodtrzymującego się rozkładu.
   
   Odnosi się to do złożonych nawozów sztucznych na bazie azotanu amonu (złożone nawozy sztuczne zawierają azotan amonu oraz fosforany i/lub potaż), w których zawartość azotu związanego w azotanie amonu wynosi:
   
   • od 15,75 % (1) do 24,5 % (2) wagowych i albo zawierają one sumarycznie nie więcej niż 0,4 % materiałów palnych/organicznych, albo spełniają wymagania załącznika II dyrektywy 80/876/EWG,
   • 15,75 % (3) wagowych lub mniej oraz zawierają one nielimitowaną ilość materiałów palnych
   i które są zdolne do samopodtrzymującego się rozkładu zgodnie z testem przesiewowym ONZ (UN Trough Test) – zob. United Nations Recommendations on the Transport of Dangerous Goods: Manual of Tests and Criteria, Part III, subsection 38.2) [Zalecenia ONZ w sprawie transportu towarów niebezpiecznych: Poradnik testów i kryteriów, część III, podrozdział 38.2].
2. Azotan amonu (1 250/5 000): o jakości nawozu sztucznego.
   Odnosi się to do prostych nawozów sztucznych na bazie azotanu amonu oraz do nawozów sztucznych złożonych, w których zawartość azotu związanego w azotanie amonu wynosi:
   
   • więcej niż 24,5 % wagowych, z wyłączeniem mieszanin azotanu amonu z dolomitem, kamieniem wapiennym i/lub węglanem wapnia, o czystości co najmniej 90 %,
   • więcej niż 15,75 % wagowych w przypadku mieszanin azotanu amonu z siarczanem amonu,
   • więcej niż 28 % (4) wagowych w przypadku mieszanin azotanu amonu z dolomitem, kamieniem wapiennym i/lub węglanem wapnia, o czystości co najmniej 90 %,
   i które spełniają wymagania załącznika II dyrektywy 80/876/EWG.
3. Azotan amonu (350/2 500) o jakości (klasie) technicznej (czystość techniczna).
   Odnosi się to do:
   
   • azotanu amonu i preparatów azotanu amonu, w których zawartość azotu związanego w azotanie amonu wynosi:
   • od 24,5 % do 28 % wagowych, jeśli zawierają one nie więcej niż 0,4 %  substancji palnych,
   • więcej niż 28 % wagowych, jeśli zawierają one nie więcej niż 0,2 %  substancji palnych,
   • wodnych roztworów azotanu amonu, w których zawartość azotanu amonu jest większa niż 80 %  wagowych.  
4. Azotan amonu (10/50) „pozaklasowy” materiał i nawozy sztuczne niespełniające próby detonacyjnej (testu detonacyjnego).
   Odnosi się to:
   
   • do materiału odrzuconego w trakcie procesu produkcyjnego oraz do azotanu amonu i preparatów azotanu amonu, prostych nawozów sztucznych na bazie azotanu amonu oraz do złożonych nawozów sztucznych, do których odnoszą się definicje 2 i 3, które są lub były zwrócone przez użytkownika końcowego producentowi, do magazynu przejściowego albo do zakładu przetwórczego w celu przerobu, recyklingu lub obróbki mającej na celu bezpieczne ich wykorzystanie, ponieważ materiały te już nie odpowiadają wymaganiom, o których mowa w definicjach 2 i 3;
   • nawozów sztucznych, o których mowa w definicji 1, pierwszy myślnik oraz w definicji 2, które nie spełniają wymagań załącznika II dyrektywy 80/876/EWG  (EN C 102 E/6 Official Journal of the European Union 29.4.2003).
5. Azotan potasu (5000/10000): złożone nawozy sztuczne na bazie azotanu potasu, zawierające azotan potasu w postaci bryłek/granulek.
6. Azotan potasu (1250/5000): złożone nawozy sztuczne na bazie azotanu potasu, zawierające azotan potasu w postaci krystalicznej.
7. Polichlorodibenzofurany i polichlorodibenzodioksyny

(T = tetra, Pe = penta, Hx = hexa, Hp = hepta, O = octa)

(1) 15,75 %  wagowych zawartości azotu związanego w azotanie amonu odpowiada 45 % zawartości azotanu amonu.
(2) 24,5 % wagowych zawartości azotu związanego w azotanie amonu odpowiada 70 % zawartości azotanu amonu.
(3) 15,75 % wagowych zawartości azotu związanego w azotanie amonu odpowiada 45 % zawartości azotanu amonu.
(4) 28 % wagowych zawartości azotu związanego w azotanie amonu odpowiada 80 % zawartości azotanu amonu.

Część 2
Kategorie substancji i preparatów niewyszczególnionych w części 1

1. Substancje i preparaty są klasyfikowane zgodnie z następującymi dyrektywami oraz ich aktualnymi zmianami uwzględniającymi postęp techniczny:
   Dyrektywa Rady 67/548/EWG z 27 czerwca 1967 roku w sprawie zbliżenia ustaw, przepisów prawnych i administracyjnych dotyczących klasyfikacji, pakowania i oznakowania substancji niebezpiecznych *),
   
   Dyrektywa 1999/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 31 maja 1999 roku w sprawie zbliżenia ustaw, przepisów prawnych i administracyjnych państw członkowskich, dotycząca klasyfikacji, pakowania i oznakowania niebezpiecznych preparatów **).
   W odniesieniu do substancji i preparatów, które znajdują się, lub prawdopodobnie mogą się znajdować w zakładzie, ale które nie zostały sklasyfikowane jako niebezpieczne zgodnie z którąkolwiek z powyższych dyrektyw, na przykład odpadów, i które mimo to mają lub prawdopodobnie będą miały w warunkach zakładu równoważne do niebezpiecznych właściwości w kontekście możliwej poważnej awarii, należy zastosować procedury tymczasowej klasyfikacji zgodnie ze stosownym artykułem odpowiedniej dyrektywy.
   
   W odniesieniu do substancji i preparatów o właściwościach pozwalających na zaklasyfikowanie ich do więcej niż jednej kategorii (klasy), dla celów niniejszej Dyrektywy, należy stosować najniższą wartość progową.
   Jednakże, dla zastosowania zasady opisanej w uwadze 4, powinny być zawsze użyte wartości progowe odpowiadające danej klasyfikacji.
   Dla celów niniejszej dyrektywy, Komisja założy i będzie aktualizować wykaz substancji, które zostały zaklasyfikowane do powyższych kategorii na podstawie zharmonizowanej decyzji, zgodnie z dyrektywą 67/548/EWG.


2. Określenie wybuchowe oznacza:
   
   • substancję lub preparat, który stwarza ryzyko eksplozji pod wpływem wstrząsu, tarcia, ognia lub innych źródeł zapłonu (zwrot określający ryzyko R2),
   • substancję pirotechniczną będącą substancją (lub mieszaniną substancji) przeznaczoną do wytwarzania ciepła, światła, dźwięku, gazu lub dymu lub kombinacji tych efektów poprzez niedetonujące, samopodtrzymujące się egzotermiczne reakcje chemiczne, lub
   • substancję, preparat lub artykuł objęty klasą 1 Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ONZ/ADR), sporządzonej 30 września 1957 r., z późniejszymi zmianami, wprowadzonej do prawodawstwa UE dyrektywą Rady 94/55/WE z 21 listopada 1994 r. w sprawie zbliżenia ustaw krajów członkowskich odnośnie transportu drogowego towarów niebezpiecznych *).
   W definicji tej zawarte są materiały pirotechniczne, które dla potrzeb niniejszej dyrektywy oznaczają substancje (lub mieszaniny substancji) przeznaczone do wytwarzania ciepła, światła, dźwięku, gazu lub dymu albo kombinacji tych efektów poprzez samopodtrzymujące się egzotermiczne reakcje chemiczne. Jeśli substancja lub preparat została zaklasyfikowana zarówno przez ONZ/ADR, jak i przez rodzaj zagrożenia R2 lub R3, klasyfikacja ONZ/ADR posiada pierwszeństwo nad zwrotami określającymi ryzyko.
   Substancje i przedmioty klasy 1 są zaklasyfikowane do poszczególnych podklas zagrożeń 1.1 do 1.6 zgodnie ze schematem klasyfikacji ONZ/ADR. Są to podklasy:
   Podklasa 1.1. Substancje i przedmioty, które stwarzają zagrożenie wybuchem masowym (wybuch masowy jest to taki wybuch, który natychmiast obejmuje praktycznie cały ładunek).
   Podklasa 1.2. Substancje i przedmioty, które stwarzają zagrożenie rozrzutem, ale nie wybuchem masowym.
   Podklasa 1.3: Substancje i przedmioty stwarzające zagrożenie pożarem i małe zagrożenie wybuchem lub rozrzutem lub oba te zagrożenia, ale które nie zagrażają wybuchem masowym:
   

   1. przy których spalaniu wydziela się znaczne ciepło promieniowania, lub
   
   
   2. które zapalają się jeden od drugiego i wywołują mały wybuch lub rozrzut lub oba te efekty razem.

   
   Podklasa 1.4: Substancje i przedmioty, które stwarzają tylko małe zagrożenie w przypadku zapalenia lub zainicjowania podczas przewozu. Oddziaływania ograniczają się w znacznym stopniu do sztuki przesyłki i nie prowadzą do rozrzutu elementów o znacznych rozmiarach lub zasięgu. Zewnętrzny pożar nie powinien wywoływać natychmiastowego wybuchu całej zawartości sztuki przesyłki.
   Podklasa 1.5: Substancje bardzo mało wrażliwe stwarzające zagrożenie wybuchem masowym, które są na tyle niewrażliwe, że istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo zainicjowania wybuchu, lub przejścia od palenia do detonacji w normalnych warunkach przewozu. Minimalnym wymogiem dla tych materiałów jest, aby nie wybuchały podczas próby na zewnętrzne oddziaływanie ognia.
   Podklasa 1.6: Przedmioty skrajnie niewrażliwe, które nie stwarzają zagrożenia wybuchem masowym. Przedmioty te zawierają tylko skrajnie niewrażliwe substancje detonujące i przedstawiają znikome prawdopodobieństwo przypadkowej inicjacji lub rozprzestrzenienia się wybuchu. Ryzyko jest ograniczone do wybuchu pojedynczego przedmiotu.
   Do definicji tej włączone zostają przedmioty zawierające substancje lub preparaty wybuchowe i pirotechniczne. W przypadku przedmiotów zawierających substancje lub preparaty wybuchowe lub pirotechniczne o znanej ilości tych substancji lub preparatów ilości te powinny być uwzględniane do celów niniejszej dyrektywy. Jeśli ilości nie są znane, wtedy do celów niniejszej dyrektywy cały przedmiot należy traktować jako wybuchowy.


3. Określenia łatwo palne, wysoce łatwo palne, skrajnie łatwo palne w kategoriach 6, 7 i 8 oznaczają:
   
   • łatwo palne ciecze:
     substancje i preparaty o temperaturze zapłonu równej lub większej niż 21oC              
     i mniejszej lub równej 55oC (zwrot określający ryzyko R10), podtrzymujące spalanie;
   • wysoce łatwo palne ciecze:
     
     • substancje i preparaty, które mogą się ogrzewać i zapalić w kontakcie z powietrzem w temperaturze pokojowej bez dodatkowego źródła energii (zwrot określający ryzyko R17),
     • substancje
       i preparaty
       , które mają temperaturę zapłonu niższą od 55oC, a które pozostają ciekłe pod ciśnieniem, jeżeli konkretne warunki przetwarzania, takie jak wysokie ciśnienie lub wysoka temperatura, mogą stwarzać zagrożenie poważną awarią;
     • substancje i preparaty o temperaturze zapłonu poniżej 21oC, które nie są skrajnie łatwo palne (zwrot określający ryzyko R11, drugi myślnik);
   • skrajnie łatwo palne gazy i ciecze:
     
     • ciekłe substancje i preparaty o temperaturze zapłonu poniżej 0oC i o temperaturze wrzenia (lub, w przypadku zakresu temperatur wrzenia, początkowej temperaturze wrzenia) pod normalnym ciśnieniem niższej bądź równej 35oC (zwrot określający ryzyko R12, pierwszy myślnik), oraz
     • gazy palne w kontakcie z powietrzem w temperaturze pokojowej i pod normalnym ciśnieniem (zwrot określający ryzyko R12, drugi myślnik), które są w stanie gazowym lub nadkrytycznym, oraz
     • łatwo palne i wysoce łatwo palne ciekłe substancje i preparaty przechowywane w temperaturze wyższej niż ich temperatura wrzenia.


4. W przypadku, gdy znajdujące się w zakładzie poszczególne substancje niebezpieczne nie występują w ilościach wyższych lub równych odpowiednim wartościom progowym, powinny zostać zastosowane następujące zasady w celu określenia czy zakład powinien zostać objęty wymaganiami tej dyrektywy.
   Dyrektywa ma zastosowanie, jeśli suma
   q1/QU1 + q2/QU2 + q3/QU3 + q4/QU4 + q5/QU5 +... jest większa lub równa 1,
   gdzie qx = ilości substancji niebezpiecznych x (lub kategorii substancji niebezpiecznych) odpowiadających tabeli 1 lub 2 tego załącznika,
   i QUX = odpowiednie wartości progowe substancji lub kategorii x określone w kolumnie 3 tabeli 1 lub 2.
   Dyrektywa ta ma zastosowanie, z wyjątkiem artykułów 9, 11 i 13, jeśli suma
   q1/QL1 + q2/QL2 + q3/QL3 + q4/QL4 + q5/QL5 +... jest większa lub równa 1,
   gdzie qx = ilości substancji niebezpiecznych x (lub kategorii substancji niebezpiecznych) odpowiadających tabeli 1 lub 2 tego załącznika,
   i QLX = odpowiednie wartości progowe substancji lub kategorii x określone w kolumnie 2 tabeli 1 lub 2.
   Powyższa zasada sumowania powinna mieć zastosowanie dla oceny ogólnych zagrożeń związanych z: toksycznością, palnością i ekotoksycznością substancji niebezpiecznych. Z tego względu musi być zastosowana trzykrotnie:
   
   1. dla sumowania substancji i preparatów wymienionych w tabeli 1 i sklasyfikowanych jako toksyczne lub bardzo toksyczne, razem z substancjami i preparatami spełniającymi warunki dla kategorii 1 lub 2;
   
   
   2. dla sumowania substancji i preparatów wymienionych w tabeli 1 i sklasyfikowanych jako utleniające, wybuchowe, łatwo palne, wysoce łatwo palne lub skrajnie łatwo palne, razem z substancjami i preparatami spełniającymi warunki dla kategorii 3, 4, 5, 6, 7a, 7b lub 8,
   
   
   3. dla sumowania substancji i preparatów wymienionych w tabeli 1 i sklasyfikowanych jako niebezpieczne dla środowiska (R50 (włączając R50/53) lub R51/53), łącznie z substancjami i preparatami spełniającymi warunki dla kategorii 9 (i) lub 9 (ii);
   
   Ta dyrektywa ma zastosowanie, jeśli wynik któregokolwiek z sumowań (a), (b) lub (c) będzie większy od lub równy 1.