Odzież elektroizolacyjne

Odzież przeznaczona do ochrony całego ciała lub jego części przed skutkami działania prądu elektrycznego powinna właściwie izolować użytkownika przed napięciem, na które może on być narażony w najbardziej niekorzystnych warunkach.
   Jeżeli istnieje możliwość porażenia pracownika prądem przy obsłudze urządzeń będących pod napięciem do 250 V, materiały z których wykonana jest odzież powinny zapewnić jak najmniejszy przepływ prądu przez powlokę ochronną.
Opór  upływu ciała człowieka (R_uczł ) nie może być mniejszy niż 5 . 10⁴ Ω wg wzoru:  

              5 . 10⁴ Ω ≤ R_uczł ≤ 1 . 10⁶ Ω


Odzież prądoprzewodząca (stosowana podczas pracy na tzw. potencjale)

Inaczej realizuje się izolowanie człowieka podczas prac na liniach wysokiego napięcia. Na liniach tych powstają w zależności od wysokości napięcia, konfiguracji przewodów i masztów, odległości przewód - ziemia, elektryczne i magnetyczne pola 50 Hz o różnych natężeniach, którym przypisuje się biologiczne oddziaływanie na organizm ludzki.
W przypadku dotknięcia przez montera gołą ręką przewodu będącego pod napięciem powstaje wyładowanie łukowe i prądu wyrównawczego, co może być przyczyną  lokalnych oparzeń skóry (tzw. ślady prądy) w miejscu zapłonu łuku, jak i bardzo bolesnych skurczów mięśni, np. w palcach, ręce i w ramieniu.

Podstawowym warunkiem możliwości pracy pod wysokim napięciem (do 800 kV) jest ochrona personelu montażowego przed tego rodzaju wyładowaniami elektrycznymi.

Przy odizolowaniu (ekranowaniu) człowieka od pól elektrycznych, magnetycznych i elektromagnetycznych stosuje się zasadę działania klatki Faraday'a.

Do środków ochrony indywidualnej przeznaczonych do pracy rękami pod wysokim napięciem należą:

prądoprzewodzący ubiór ochronny, prądoprzewodzące rękawice, prądoprzewodzący hełm ochronny, buty z podeszwą prądoprzewodzącą

wg potrzeby i urządzenie do wyrównywania potencjałów. Jest to konieczne aby uniknąć częstych przerw w dostawie prądu dla przemysłu.


Ubiór stanowi kombinezon lub ubranie z siatką na część twarzową. Do wyrobu kombinezonów stosuje się specjalne tkaniny wykonane z elektroprzewodzących przędz, które uzyskuje się z włókien z miedzianym oplotem lub pokrytych chemicznie warstwą miedzi.

Wszystkie prądotwórcze części ubioru ochronnego są galwanicznie trwale połączone ze sobą przy pomocy giętkiej miedzianej plecionki (spodnie z kurtką, kurtka z hełmem pokrytym aluminium, rękawice z kurtką).

Ubiór musi spełniać określone wymagania ochronne w zakresie materiałów oraz całej konstrukcji, które określa norma PN-IEC 895:1994.

Materiały powinny charakteryzować się rezystancją elektryczną mniejszą od 1 Ω, również po konserwacji, metodą określoną przez producenta oraz skutecznością ekranowania większą od 40 db. Materiał umieszczony w płomieniu, powinien mieć strukturę która opóźnia rozprzestrzenianie się ognia.

Ubiór powinien wykazywać rezystancję między dwoma dowolnymi punktami nie większą niż 40 Ω.

Jeżeli ubiór przewodzący nie jest wykonany jako jednoczęściowy, metoda łączenia w jedną całość powinna być zadawalająca pod względem elektrycznym.
Rezystancja pomiędzy każdą z powyższych części nie powinna przekraczać 60 Ω.

Skuteczność ekranowania całego ubioru, wyznaczana na manekinie nie powinna być mniejsza od 40 db.

Uzupełnieniem do ubioru przewodzącego są rękawice, skarpety i buty.

Rezystancja rękawic i skarpet nie powinna być wyższa niż 100 Ω.

Buty z przewodzącą podeszwa powinny mięć rezystancję poniżej 500 Ω. Dopuszcza się zastosowanie obuwia o wysokiej rezystancji ale ze skarpetami przewodzącymi. Wówczas rezystancja obuwia powinna być niższa od 0,5 MΩ. Prądoprzewodzące ubranie ochronne wraz z dodatkowym wyposażeniem (prądoprzewodzącym hełmem i prądoprzewodzącymi rękawicami) zapewniają człowiekowi ochronę przed elektrycznymi wyładowaniami i jednocześnie przed ewentualnym biologicznym oddziaływaniem silnego pola elektrycznego w bezpośrednim sąsiedztwie przewodu. Konstrukcję ubioru prądoprzewodzącego przedstawiono na rysunku.

Rysunek Przykład ogólnego ubioru prądoprzewodzacego