Dinitrotoluen. Dokumentacja dopuszczalnych  wielkości narażenia zawodowego Andrzej Sapota, Małgorzata Skrzypińska-Gawrysiak     Pyretryny. Dokumentacja dopuszczalnych  wielkości narażenia zawodowego Paweł Struciński     1,2,3-Trichloropropan. Dokumentacja dopuszczalnych  wielkości narażenia zawodowego Jolanta Skowroń     Buta-1,3-dien – metoda oznaczania Joanna Kowalska       Chrom i jego związki – metoda oznaczania   Jolanta Surgiewicz     1,2-Dibromo-3-chloropropan – metoda oznaczania I Barbara Romanowicz, Jan P. Gromiec       1,2-Dibromo-3-chloropropan – metoda oznaczania II Barbara Romanowicz, Jan P. Gromiec     Dichlorometan – metoda oznaczania Agnieszka Woźnica   1,4-Dioksan – metoda oznaczania Anna Jeżewska     1,4-Fenylenodiamina – metoda oznaczania Anna Jeżewska       Jod – metoda oznaczania Ewa Gawęda       2-Nitronaftalen – metoda oznaczania I Sławomir Brzeźnicki, Marzena Bonczarowska, Jan P. Gromiec       2-Nitronaftalen – metoda oznaczania II Sławomir Brzeźnicki, Marzena Bonczarowska, Jan P. Gromiec       Tlenek cynku – metoda oznaczania Ewa Gawęda       Trichloro(fenylo)metan – metoda oznaczania Wiktor Wesołowski, Małgorzata Kucharska, Jan P. Gromiec     Wodorotlenek sodu – metoda oznaczania Jolanta Surgiewicz     Metody oceny oddziaływania mikroklimatu zimnego na organizm człowieka Anna Bogdan       Sprawozdanie z działalności Międzyresortowej Komisji ds. Najwyższych Dopuszczalnych  Stężeń i Natężeń Czynników Szkodliwych dla Zdrowia w Środowisku Pracy w 2008 r.   Jolanta Skowroń

Dinitrotoluen. Dokumentacja dopuszczalnych  wielkości narażenia zawodowego
Andrzej Sapota, Małgorzata Skrzypińska-Gawrysiak

Dinitrotoluen techniczny (DNT) jest mieszaniną sześciu izomerów o przybliżonym składzie: około 76% 2,4-DNT, 19% 2,6-DNT i około 5% pozostałych izomerów, tj.: 2,3-, 2,5, 3,4- i 3,5-DNT. Związek jest głównie stosowany jako substrat do wytwarzania diizocyjanianu toluenu i diaminotoluenu do produkcji pianek poliuretanowych oraz do produkcji materiałów wybuchowych. Szacuje się, że w Polsce na DNT jest narażonych kilkaset osób. DNT w znaczących ilościach może wchłaniać się w drogach oddechowych, z przewodu pokarmowego oraz przez skórę. Nie ma danych w dostępnym piśmiennictwie dotyczących ostrych zatruć tym związkiem u ludzi. Na podstawie wyników badań epidemiologicznych 183 górników narażonych na techniczny DNT przez ponad 20 lat wykazano, u 25% osób z badanej grupy: objawy uszkodzenia wątroby (wzrost aktywności AlAT, AspAT i γ-GTP), niedokrwistość lub problemy z oddychaniem, a u około 50% stwierdzono zwięk-szone wydalanie z moczem markerów nefrotoksyczności (α1-mikroglobuliny, α-GST). W badaniach większej (500 osób) kohorty stwierdzono występowanie nowotworów nerek (14 przypadków) oraz nowotworów dróg moczowych (6 przypadków).
Wykazano, na podstawie wyników badań toksyczności ostrej, że techniczny DNT należy do związków szkodliwych, zgodnie z klasyfikacją UE. W badaniach na królikach związek nie wykazywał działania drażniącego. W badaniach podprzewlekłych przeprowadzonych na szczurach, które otrzymywały w paszy techniczny DNT w dawkach: 37,5; 75 lub 150 mg/kg/dzień przez 4 tygodnie, wykazano, oprócz spadku masy ciała po dwóch większych dawkach DNT, także istotny wzrost poziomu methemoglobiny i retikulocytów we krwi oraz ciałek Heinza w krwinkach czerwonych. Zmiany patologiczne w narządach wewnętrznych obserwowane u samców obejmowały odbarwienia i nieregularności powierzchni wątroby. Techniczny DNT w badaniach przewlekłych wywoływał nowotwory (głównie wątroby i dróg żółciowych) u szczurów oraz nowotwory nerek u myszy samców. IARC nie zaproponował klasyfikacji mieszaniny izomerów dinitrotoluenu, natomiast dwa izomery 2,4-DNT i 2,6-DNT zaliczył do grupy 2B, czyli związków o możliwym działaniu rakotwórczym dla człowieka. Przeprowadzono przewlekłe doświadczenie na szczurach, którym podawano w paszy DNT o składzie: około 98,5% 2,4-DNT lub około 1,5% 2,6-DNT. Po najmniejszej zastosowanej dawce (0,57 mg/kg/dzień dla samców i 0,71 mg/kg/dzień dla samic) nie stwierdzono skutków działania toksycznego DNT. Obserwowano jedynie łagodne nowotwory skóry (częstość występowania nieistotna statystycznie) oraz ogniska rozrostowe miąższu wątroby (również nieistotne statystycznie w porównaniu z grupą kontrolną), niemające znaczenia w przeniesieniu tych skutków na ludzi, dlatego najmniejszą stosowaną w tym doświadczeniu dawkę DNT przyjęto za wartość NOAEL związku. Wychodząc z wartości NOAEL równej 0,57 mg/kg, a także przyjmując odpowiednie współczynniki niepewności, obliczono wartość NDS dinitrotoluenu na poziomie 0,33 mg/m³. Zaproponowano, aby normatyw był dodatkowo oznaczony literami: Sk – substancja wchłania się przez skórę oraz Rakotw. Kat. 2 – substancja rozpatrywana jako rakotwórcza dla człowieka. Ze względu na działanie methemoglobinotwórcze związku zaproponowano przyjęcie wartości dopuszczalnego stężenia w materiale biologicznym (DSB) równej 2% MetHB we krwi jak dla wszystkich substancji methemoglobinotwórczych.

Pyretryny. Dokumentacja dopuszczalnych  wielkości narażenia zawodowego
Paweł Struciński

Nazwa pyretryny obejmuje sześć naturalnych związków chemicznych o działaniu owadobójczym, uzyskiwanych z wysuszonych koszyczków kwiatowych złocienia dalmatyńskiego – Chrysanthemum cinerariaefolium (Trev.) Vis. Są one składnikiem surowego bądź oczyszczonego ekstraktu wykorzystywanego do produkcji chemicznych środków ochrony roślin, a także środków owadobójczych stosowanych w pomieszczeniach zamkniętych oraz preparatów stosowanych w weterynarii. W Polsce nie przeprowadza się ekstrakcji pyretrum ani jego oczyszczania, natomiast konfekcjonowanie czterech produkowanych w kraju środków ochrony roślin zawierających w składzie pyretryny odbywa się w cyklu zamkniętym.
Wśród nielicznych informacji dotyczących skutków toksycznego działania pyretrum i jego ekstraktów na ludzi dominują doniesienia sprzed kilkudziesięciu lat o możliwości wywoływania skutków alergicznych. Na podstawie wyników nowszych badań stwierdzono, że działanie takie jest związane z obecnością w wysuszonych płatkach złocienia czy surowym ekstrakcie pyretrum zanieczyszczeń, przede wszystkim laktonów, natomiast oczyszczony ekstrakt bądź czyste pyretryny reakcji skórnych nie wywołują. Pyretryny wykazujące silne działanie porażające owady i insektobójcze mają małą toksyczność ostrą w stosunku do organizmów stałocieplnych. Wartości median dawek/stężeń śmiertelnych (LD50/LC50) dla różnych gatunków zwierząt wynoszą do 3900 mg/kg m.c po podaniu per os, do 19800 mg/kg m.c. po podaniu dermalnym, do 1262 mg/kg m.c. po podaniu dootrzewnowym i do 6200 mg/m³ przy narażeniu inhalacyjnym. Po narażeniu ostrym zwierząt dominują objawy związane z działaniem na ośrodkowy układ nerwowy i podrażnieniem układu oddechowego, a przyczyną śmierci jest niewydolność układu oddechowego. Po narażeniu przewlekłym obserwuje się m.in. związane z dawkowaniem skutki działania neurotoksycznego (drżenie, pobudzenie ruchowe i zaburzenia pracy kończyn), podrażnienie układu oddechowego, wzrost względnej masy wątroby, spadek tempa przyrostu masy ciała i spadek apetytu, niedokrwistość i zmiany aktywności enzymów. Pyretryny nie są substancjami działającymi mutagennie i genotoksycznie. Nie były one oceniane pod względem działania rakotwórczego przez IARC. Z niepublikowanych badań stanowiących fragment dossier dla pyretryn opracowanych do celów rejestracji, a przekazanych do WHO wynika, że przewlekle narażenie szczurów na pyretryny podawane w paszy może spowodować zwiększenie częstotliwości występowania nowotworów tarczycy i wątroby, jednak mechanizm indukowania tych zmian jest zbliżony do działania innych niegenotoksycznych kancerogenów (np. fenobarbitalu). Pyretryny nie wykazują działania teratogennego, embrio- i fetotoksycznego, a także nie wpływają na rozrodczość. Pyretryny bardzo szybko wchłaniają się z przewodu pokarmowego, przedostając się do krążenia wątrobowego. Wydajność wchłaniania przez skórę jest bardzo mała. Niewielka toksyczność pyretryn dla ssaków jest związana z szybką biotransformacją tych substancji zachodzącą głównie przy udziale oksydaz o mieszanej funkcji w hepatocytach i wydalaniem metabolitów z organizmu z moczem i kałem. Pomimo że w wyniku wyliczenia uzyskano wartość NDS dla pyretryn na poziomie 5 mg/m³, tj. takim, jaki obowiązuje dotychczas w Polsce, to jednak wartość NDS dla pyretryn ustalono na poziomie 1 mg/m3 zgodnie z dyrektywą Komisji 2006/15/WE z dnia 7 lutego 2006 r.

1,2,3-Trichloropropan. Dokumentacja dopuszczalnych  wielkości narażenia zawodowego
Jolanta Skowroń

1,2,3-Trichloropropan (TCP) jest stosowany w syntezie organicznej do produkcji polimerów, dichloro-propenu, heksafluoropropylenu oraz jako czynnik sieciujący w syntezie polisiarczków, elastomerów. Ponieważ 1,2,3-trichloropropan jest substancją rozpuszczającą oleje, wosk i żywice, a słabo rozpuszczalną w wodzie, dlatego stosuje się ją jako środek czyszczący, do usuwania farb i lakierów oraz środek odtłuszczający.
Narażenie zawodowe na 1,2,3-trichloropropan dotyczy osób zatrudnionych przy produkcji polimerów, dichloropropenów, w syntezie organicznej związków oraz stosowaniu związku jako rozpuszczalnika i środka czyszczącego. W środowisku związek występuje w wodzie do picia. 1,2,3-Trichloropropan został zgłoszony do opracowania normatywu higienicznego przez Zakłady Chemiczne ZACHEM z Bydgosz-czy, gdzie jest stosowany do produkcji polimerów i dichloropropenu. Na działanie związku jest narażonych około 58 pracowników. Stężenia 1,2,3-trichloropropanu na stanowiskach pracy kształtują się na poziomie 0,05 ÷ 0,44 mg/m³.
Głównymi drogami narażenia na 1,2,3-trichloropropan w warunkach pracy zawodowej są układ odde-chowy i skóra. Pary 1,2,3-trichloropropanu działają drażniąco na oczy, drogi oddechowe i skórę. U osób narażonych na 1,2,3-trichloropropan o stężeniu 600 mg/m³ (100 ppm) przez 15 min obserwowano po-drażnienie błony śluzowej gardła i oczu. Osoby narażone odczuwały również nieprzyjemny zapach związku. Akceptowalny poziom stężenia 1,2,3-trichloropropanu dla 8-godzinnego narażenia ustalono na poziomie 300 mg/m³ (50 ppm).
1,2,3-Trichloropropan jest związkiem szkodliwym po podaniu drogą dożołądkową. Wartość LD50  1,2,3-trichlo-propanu po podaniu per os niegłodzonym 5 samcom szczurów rasy Carworth-Wistar ustalono na poziomie 450 mg/kg m.c. Podobne wartości LD50 otrzymano dla myszy, świnek morskich, królików i szczurów, które wynosiły odpowiednio: 369; 340; 380 oraz 505 mg/kg. U zwierząt obserwowano objawy ze strony układu nerwowego: zjeżenie sierści, ślinienie się, zmniejszenie sprawności ruchowej oraz śpiączkę poprzedzającą zgon. W badaniach patomorfologicznych narządów wewnętrznych stwierdzono krwotoki, głównie w wątrobie i nerkach.
Wartość LD50 1,2,3-trichloropropanu po podaniu na skórę królika ustalono na poziomie 2500 mg/kg m.c.
U myszy i szczurów narażenie inhalacyjne na 1,2,3-trichloropropan powodowało podrażnienie górnych dróg oddechowych oraz zmiany w tkance nosowej. Skutkami narażenia drogą dożołądkową były: hepatotoksyczność, nefrotoksyczność i kardiopatia. Zmiany patologiczne obserwowano także w oskrzelach i przedżołądku.
1,2,3-Trichloropropan wykazywał działanie mutagenne po aktywacji metabolicznej w testach Amesa z Salmonella typhimurium i powodował indukcję wymiany chromatyd siostrzanych w komórkach jajnika V79 chomika chińskiego.
W badaniach działania rakotwórczego 1,2,3-trichloropropanu stwierdzono występowanie nowotworów o różnym umiejscowieniu u szczurów i myszy obu płci, którym związek podawano per os w dawkach 3 ÷ 60 mg/kg m.c. przez 2 lata.
Rakotwórcze, mutagenne i genotoksyczne działanie substancji wynika głównie z tworzenia w trakcie przemian metabolicznych elektrofilnych metabolitów, które mogą oddziaływać na białka, DNA czy RNA.
Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem (IARC) uznała 1,2,3-trichloropropan za czynnik prawdo-podobnie rakotwórczy dla ludzi (grupa 2A), a ACGIH (1996) zaklasyfikowała związek do grupy A3, a więc związków o udowodnionym działaniu rakotwórczym na zwierzęta i nieznanym działaniu rakotwór-czym na ludzi.
W Polsce nie ustalono wartości NDS 1,2,3-trichloropropanu. W światowych wykazach normatywów higienicznych w większości państw dopuszczalne stężenia TCP ustalono na poziomie 60 mg/m³. W Fin-landii wartość TLV 1,2,3-trichloropropanu przyjęto na poziomie 18 mg/m³ (3 ppm), a w Danii na poziomie 0,12 mg/m³ (0,02 ppm). OSHA wartość PEL 1,2,3-trichloropropanu ustaliła na poziomie 300 mg/m³ (50 ppm). Natomiast NIOSH zaliczył związek do grupy związków rakotwórczych i ustalił wartość REL na poziomie 60 mg/m3 (10 ppm). Podstawą ustalenia wartości TLV przez ACGIH na poziomie 60 mg/m3 (10 ppm) były wyniki badań NTP (1991), na  których podstawie dawkę 16 mg/kg/dzień przyjęto za największą dawkę niewywołującą niekorzystnych zmian w wątrobie i nerkach u samic szczurów rasy F344, które uznano za najbardziej wrażliwe na działanie toksyczne związku.
Wartość NDS 1,2,3-trichloropropanu równą 7 mg/m³ obliczono na podstawie wartości NOAEL wyznaczonej w 17-tygodniowych badaniach na szczurach, którą przeliczono na równoważne dla człowieka stężenie tego związku w powietrzu, a następnie podzielono przez odpowiednie współczynniki niepewności. Ze względu na to, że skóra stanowi istotną drogę narażenia (zmiany w narządach wewnętrznych po podaniu substancji na skórę królika) normatyw oznakowano substancji literami: „Sk” (substancja wchłania się przez skórę), „Rakotw. Kat. 2” (substancja rakotwórcza, kategoria 2) oraz „Ft” (substancja działająca toksycznie na płód, repro. Kat. 2). Nie ma  podstaw do ustalenia wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia chwilowego (NDSCh) oraz wartości dopuszczalnego stężenia w materiale biologicznym (DSB) 1,2,3-trichloropropanu.

Buta-1,3-dien – metoda oznaczania
Joanna Kowalska  

Metoda polega na adsorpcji par buta-1,3-dienu  na węglu aktywnym (200/50 mg), desorpcji disiarczkiem węgla i analizie chromatograficznej (GC-FID) otrzymanego roztworu.
Oznaczalność metody wynosi 0,44 mg/m³.

Chrom i jego związki – metoda oznaczania  
Jolanta Surgiewicz  

Metodę stosuje się do ilościowego oznaczania chromu metalicznego (CAS 7740-47-3) i związków chromu (II) i chromu (III) występujących w powietrzu na stanowiskach pracy podczas kontroli warunków sanitarnohigienicznych.
Metoda polega na pobraniu chromu, związków chromu (II) i chromu (III) na filtr nitrocelulozowy, mineralizacji filtra za pomocą stężonego kwasu azotowego, sporządzeniu roztworu do analizy i oznaczeniu chromu w sporządzonej do analizy próbce z wykorzystaniem metody absorpcyjnej spektrometrii atomowej z atomizacją próbki w płomieniu podtlenek azotu-acetylen. Metoda została całkowicie zwalidowana dla związków chromu (III).
Oznaczalność metody wynosi 0,035 mg/m³.

1,2-Dibromo-3-chloropropan – metoda oznaczania I
Barbara Romanowicz, Jan P. Gromiec  

Metodę stosuje się do oznaczania stężeń 1,2-dibromo-3-chloropropanu w powietrzu na stanowiskach pracy.
Metoda polega na adsorpcji par 1,2-dibromo-3-chloropropanu na Tenaxie GR (lub Tenaxie GC), desorpcji toluenem i analizie otrzymanego roztworu za pomocą chromatografii gazowej z detekcją wychwytu elektronów.
Oznaczalność metody wynosi  0,001 mg/m³.

1,2-Dibromo-3-chloropropan – metoda oznaczania II
Barbara Romanowicz, Jan P. Gromiec

Metodę stosuje się do oznaczania stężeń 1,2-dibromo-3-chloropropanu w powietrzu na stanowiskach pracy.
Metoda polega na adsorpcji par 1,2-dibromo-3-chloropropanu na węglu aktywnym, desorpcji związku disiarczkiem węgla i analizie chromatograficznej z detekcją płomieniowo-jonizacyjną otrzymanego roztworu.
Oznaczalność metody  wynosi  0,01 mg/m³.

Dichlorometan – metoda oznaczania
Agnieszka Woźnica  

Metoda polega na adsorpcji par dichlorometanu na węglu aktywnym, desorpcji disiarczkiem węgla i analizie chromatograficznej (GC-FID) otrzymanego roztworu.
Oznaczalność metody wynosi 8,8 mg/m³.

1,4-Dioksan – metoda oznaczania
 Anna Jeżewska

Metoda polega na adsorpcji par 1,4-dioksanu na węglu aktywnym, desorpcji roztworem propan-2-olu w disiarczku węgla i analizie chromatograficznej (GC-FID) otrzymanego roztworu.
Oznaczalność metody wynosi 5 mg/m³.

1,4-Fenylenodiamina – metoda oznaczania
Anna Jeżewska

Metoda polega na pobieraniu zawartej w powietrzu 1,4-fenylenodiaminy na filtr z włókna szklanego z naniesionym kwasem siarkowym, wymyciu osadzonej na filtrze substancji wodnym roztworem kwasu wersenowego i analizie otrzymanego roztworu metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej.
Oznaczalność metody wynosi 0,01 mg/m³.

Jod – metoda oznaczania
 Ewa Gawęda

Metodę stosuje się do oznaczania jodu w powietrzu na stanowiskach pracy.
Metoda polega na pochłonięciu jodu zawartego w badanym powietrzu w roztworze jodku potasu z dodatkiem etanolu, wytworzeniu barwnego kompleksu jodu ze skrobią i pomiarze absorbancji przy długości fali 590 nm.
Oznaczalność metody wynosi 0,05 mg/m³.

2-Nitronaftalen – metoda oznaczania I
Sławomir Brzeźnicki, Marzena Bonczarowska, Jan P. Gromiec

Metodę stosuje się do oznaczania stężeń 2-nitronaftalenu w powietrzu na stanowiskach pracy.
Metoda polega na adsorpcji par 2-nitronaftalenu na sorbencie Amberlit XAD-2, desorpcji metanolem i analizie otrzymanego roztworu za pomocą  wysokosprawnej chromatografii cieczowej z detekcją UV-VIS.
Oznaczalność metody wynosi  0,25 µg/m³.

2-Nitronaftalen – metoda oznaczania II
 Sławomir Brzeźnicki, Marzena Bonczarowska, Jan P. Gromiec

Metodę stosuje się do oznaczania stężeń 2-nitronaftalenu w powietrzu na stanowiskach pracy.
Metoda polega na adsorpcji 2-nitronaftalenu na sorbencie Amberlit XAD-2, desorpcji metanolem, prze-prowadzeniu w pochodną aminową za pomocą mieszaniny borowodorku sodu i chlorku miedzi i oznaczaniu otrzymanego 2-aminonaftalenu za pomocą wysokosprawnej chromatografii cieczowej z detekcją spektrofluorymetryczną (FLD).
Oznaczalność metody wynosi  0,025 µg/m³.

Tlenek cynku – metoda oznaczania
Ewa Gawęda

Metodę stosuje się do oznaczania tlenku cynku w powietrzu na stanowiskach pracy.
Metoda polega na przepuszczeniu badanego powietrza przez filtr membranowy, mineralizacji próbki na gorąco z zastosowaniem stężonego kwasu azotowego i sporządzeniu roztworu do analizy w rozcieńczonym kwasie azotowym. Tlenek cynku oznacza się w tym roztworze jako cynk metodą płomieniową absorpcyjnej spektrometrii atomowej.  
Oznaczalność metody wynosi 0,043 mg/m3 (dla objętości powietrza 720 l i krotności rozcieńczenia – 5).

Trichloro(fenylo)metan – metoda oznaczania
Wiktor Wesołowski, Małgorzata Kucharska, Jan P. Gromiec

Metodę stosuje się do oznaczania stężeń trichloro(fenylo)metanu w powietrzu na stanowiskach pracy podczas przeprowadzania kontroli warunków sanitarnohigienicznych.
Metoda polega na adsorpcji par trichloro(fenylo)metanu na węglu aktywnym, desorpcji toluenem i analizie otrzymanego roztworu za pomocą  chromatografii gazowej z detekcją wychwytu elektronów.
Oznaczalność metody wynosi 0,2 µg/m³.

Wodorotlenek sodu – metoda oznaczania  Jolanta Surgiewicz

Metoda polega na pobraniu związku  na filtr nitrocelulozowy, mineralizacji filtra i  oznaczeniu sodu   metodą absorpcyjnej spektrometrii atomowej w płomieniu acetylen-powietrze.
Oznaczalność metody wynosi 0,024 mg/m³.

Metody oceny oddziaływania mikroklimatu zimnego na organizm człowieka
 Anna Bogdan

Ocena narażenia pracowników na oddziaływanie środowiska zimnego może być przeprowadzana za pomocą dwóch wskaźników – WCI (wind chill index) oraz IREQ (required clothing insulation), z których pierwszy opisuje wpływ miejscowego chłodzenia organizmu wywołanego działalnością powietrza o wysokiej prędkości, drugi zaś określa izolacyjność cieplną odzieży ochronnej wymaganą w celu zapobiegania oziębieniu całego ciała.
Omówiono metodę określania i interpretacji obu  wskaźników.

Sprawozdanie z działalności Międzyresortowej Komisji ds. Najwyższych Dopuszczalnych  Stężeń i Natężeń Czynników Szkodliwych dla Zdrowia w Środowisku Pracy w 2008 r.  
 Jolanta Skowroń  

Międzyresortowa Komisja ds. Najwyższych Dopuszczalnych Stężeń i Natężeń Czynników Szkodliwych dla Zdrowia w Środowisku Pracy w 2008 r. spotykała się trzy razy: 20 marca (57), 30 czerwca (58) oraz 21 listopada (59). Na posiedzeniach rozpatrzono:
– 19 dokumentacji wartości dopuszczalnych poziomów narażenia zawodowego przygotowanych przez Zespół Ekspertów ds. Czynników Chemicznych
– wniosek Grupy ds. Hałasu Zespołu Ekspertów ds. Czynników Fizycznych o usunięcie z załącznika nr 2 do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy w części A punktu „2. Hałas infradźwiękowy”, zawierającego wartości NDN hałasu infradźwiękowego (równoważny poziom ciśnienia akustycznego skorygowany charakterystyką częstotliwościową G odniesiony do 8-godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy lub tygodnia pracy wynoszący 102 dB oraz szczytowy nie skorygowany poziom ciśnienia akustycznego wynoszący 145 dB)
– wnioski zgłoszone do Międzyresortowej Komisji ds. NDS i NDN przez przedstawicieli polskiego przemysłu w sprawie propozycji SCOEL dotyczącej wprowadzenia nowych indykatywnych wartości dopuszczalnych wielkości narażenia zawodowego dla formaldehydu na poziomie 0,246 mg/m³ (0,2 ppm, dla 8 h – TWA) oraz wartości chwilowej na poziomie 0,492 mg/m³ (0,4 ppm, dla 15 min – STEL)
– usunięcie z załącznika nr 2 do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy w części A punktu „2. Hałas infradźwiękowy”, zawierającego wartości NDN hałasu infradźwiękowego. Stwierdzono, że stan wiedzy w zakresie szkodliwego oddziaływania hałasu infradźwiękowego na organizm człowieka nie pozwala obecnie ustalić jednoznacznych granicznych wartości ekspozycji
– dokumentacje dla: kobaltu i jego związków nieorganicznych – w przeliczeniu na Co, miedzi i jej związków nieorganicznych – w przeliczeniu na Cu oraz tlenku cynku zostaną ponownie przeanalizowane przez Międzyresortową Komisję ds. NDS i NDN po ich uzupełnieniu przez Zespół Ekspertów ds. Czynników Chemicznych.
W 2008 r. ukazały się 4 zeszyty kwartalnika Międzyresortowej Komisji „Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy”, w których opublikowano 16 dokumentacji dopuszczalnych poziomów narażenia zawodowego, w tym dokumentację pól elektromagnetycznych, 8 metod oznaczania stężenia substancji chemicznych w powietrzu na stanowiskach pracy oraz 5 artykułów dotyczących narażenia na pola elektromagnetyczne.