Lakiernik samochodowy zabezpiecza karoserię samochodu przed korozją. Staranne i fachowe polakierowanie wpływa też na estetyczny wygląd samochodu. Praca lakiernika w warsztacie samochodowym wiąże się zwykle z naprawami lakierniczymi. Praca z samochodami używanymi zmusza go do opanowania dodatkowych umiejętności. Np. po naprawie blacharskiej nadwozie jest z reguły pofałdowane; trzeba je wyrównać masami uszczelniającymi, zeszlifować, wypolerować i dopiero wtedy wielokrotnie lakierować. Wcześniej samochód należy rozbroić, tzn. oczyścić z rdzy i brudu części, które będą lakierowane oraz zabezpieczyć przed zabrudzeniem pozostałe (wymontować lub przykryć koła, lampy, siedzenia, itp.). Po zakończeniu lakierowania, samochód musi zostać ponownie zmontowany.

Lakiernik samochodowy sam podejmuje wszystkie decyzje i wybiera sposób naprawy. Wymaga to od niego dużej i stale uzupełnianej wiedzy na temat nowych technologii, lakierów i materiałów pomocniczych. Posługuje się wieloma narzędziami prostymi, jak szlifierki i polerki (ręczne i mechaniczne) oraz wyposażeniem specjalistycznym, jak np. kubek Forda do mierzenia lepkości farb i lakierów lub pistolet pneumatyczny.

Przy procesach natryskiwania cieplnego powłok ochronnych, stosowanych do naprawy zużytych części pracownicy mogą być narażeni na liczne zagrożenia. Część z nich, występujących podczas wstępnego przygotowani przedmiotu do natryskiwania, na które mogą składać się takie czynności jak piłowanie, obróbka skrawaniem i cięcie blach, została omówiona w przypadku pracy blacharza.

Typowe zagrożenia związane z pracami lakierniczymi

• zagrożenie pożarem i wybuchem mieszaniny powietrza z parami rozpuszczalników, wskutek powstawania ładunków elektrostatycznych podczas lakierowania natryskowego
• samozapalenie się zwłaszcza lakierów nitrocelulozowych przy zetknięciu z lakierami zawierającymi żywice epoksydowe i alkilowe.
• zatrucia substancjami toksycznymi będącymi składnikami farb i lakierów
• uszkodzenia błony śluzowej dróg oddechowych i oczu oraz skóry pracowników przez pary rozpuszczalników farb i lakierów
• szkodliwe zapylenie kwarcem lub innymi stosowanymi materiałami podczas obróbki strumieniowo-ściernej (piaskowania)

Pomieszczenia i wyposażenie lakiernika

Wszelkie prace lakiernicze powinny być wykonywane w wydzielonych pomieszczeniach o minimalnej wysokości 3,3 m, wyposażonych w sprawnie działającą mechaniczną wentylację nawiewno-wywiewną zapewniającą 10-krotną wymianę powietrza w ciągu godziny. Na jednego pracownika powinno przypadać minimum 2 m2 wolnej powierzchni podłogi i 13 m3 wolnej objętości pomieszczenia. Powinna być zapewniona temperatura nie niższa niż 14°C.
W lakierni niezbędna jest skuteczna instalacja wentylacyjna. Wentylacyjne kominki wylotowe powinny wystawać co najmniej 0,5 m ponad kalenicę dachu, a wyloty kominowe znajdujące się w promieniu 25 m od kominków wentylacyjnych powinny być zaopatrzone w urządzenia odiskierne.

W pomieszczeniach lakierni nie wolno wykonywać żadnych czynności, które mogłyby wywołać iskrę, a wszystkie wyłączniki powinny być usytuowane na zewnątrz pomieszczenia. Podłogi w lakierniach powinny być wykonane z materiałów, nienasiąkliwych, nieiskrzących przy uderzeniu, wyposażone w studzienki bezodpływowe, przykryte kratkami zabezpieczającymi.

Urządzenia stanowiące wyposażenie pomieszczeń lakierni powinny być wykonane z materiałów niepalnych i rozmieszczone w sposób zapewniający dogodne przejście oraz swobodny dostęp do stanowisk i wyjść ewakuacyjnych. Nie wolno używać żadnych piecyków, a także grzejników elektrycznych i gazowych. W pomieszczeniu powinien być zapewniony dostęp do wody

Do przygotowywania i przechowywania lakierów i ich rozpuszczalników powinno być wydzielone osobne pomieszczenie (obok lakierni), przy czym zapas znajdujących się tam surowców nie może przekraczać dziennego zużycia.
W lakierni powinien być zapewniony odpowiedni sprzęt gaśniczy – tj. zamiennie gaśnice płynowe, pianowe, a gdy w pomieszczeniu występują urządzenia pod napięciem i inne materiały w pobliżu tych urządzeń – gaśnice  proszkowe. Powinna znajdować się tam instrukcja przeciwpożarowa i zapewnione środki do udzielania pierwszej pomocy

Zalecenia bezpieczeństwa podczas lakierowania:

• szlifowanie powierzchni gruntowanych lub szpachlownych powinno odbywać się na mokro, aby zapobiec powstawaniu szkodliwego pyłu
• podczas pracy instalacja wentylacyjna powinna być zawsze włączona. Stosowanie masek czy półmasek – zamiast wentylacji nie rozwiązuje sprawy, ponieważ rozpuszczalniki są wchłaniane do organizmu także przez skórę
• w przypadku nanoszenia powłok metodą zanurzeniową należy nie wolno posługiwać się gołymi rękami, ze względu na szkodliwe działanie rozpuszczalników
• przy lakierowaniu ciężkich elementów należy stosować wciągniki lub inny sprzęt

Zalecenia bezpieczeństwa podczas suszenia:

• niezależnie od metody suszenia w suszarniach niezbędna jest odpowiednio wydajna i sprawnie działająca wentylacja wyciągowa
• w pomieszczeniach naturalnego suszenia lakierowanych części (w temperaturze pokojowej +18-20oC) nie powinni pracować lub przebywać na stałe ludzie
• temperatura elementów grzejnych w urządzeniach suszących nie może przekraczać temperatury dopuszczalnej dla mieszanin wybuchowych par rozpuszczalników z powietrzem
• lampy promienników, stosowane do suszenia powłok lakierniczych promieniowaniem podczerwonym powinny być wykonane ze szkła nietłukącego

Zalecenia bezpieczeństwa podczas cieplnego natryskiwania powłok ochronnych:

• do obróbki strumieniowo-ściernej nie powinno się używać piasku kwarcowego
• używanie oczyszczarek strumieniowych dozwolone jest tylko w hermetycznie zamkniętych komorach, wyposażonych w odpowiednio wydają wentylację
• małe komory powinny być obsługiwane przez otwory zaopatrzone w szczelne rękawy zapobiegające wydostawaniu się na zewnątrz pyłu, a pracownicy powinni mieć długie rękawice ochronne ze skóry lub z gumy
• pracownicy zatrudnieni wewnątrz kabin muszą być ubrani w kombinezony pyłoszczelne, długie buty, rękawice oraz hełm piaskowniczy, mający doprowadzone świeże powietrze
• oczyszczarki strumieniowe wolno używać na otwartej przestrzeni, pod warunkiem, że w pobliżu nie znajdują się stanowiska pracy ani inne osoby, a pracownik zaopatrzony jest w kombinezon pyłoszczelny i hełm piaskowniczy z doprowadzeniem świeżego powietrza
• ze względu na zagrożenia i szkodliwe warunki pracy do wykonywania tej pracy można zatrudniać tylko osoby mające odpowiedni stan zdrowia potwierdzony zaświadczeniem lekarskim

Zalecenia dotyczące bezpiecznej pracy przy użyciu szlifierek

Narzędziem szlifierki jest tarcza ścierna. Wskutek jej dużej prędkości obrotowej istnieje ryzyko rozerwania tarczy. W takim przypadku oderwane części tarczy mogą ciężko zranić nie tylko najbliższego pracownika, ale także wszystkich znajdujących się w pomieszczeniu. Niebezpieczne są także drobne cząsteczki twardego materiału szlifierskiego wykruszającego się z tarczy podczas normalnej pracy szlifierki. Mogą one spowodować poważne uszkodzenia oczu, tym bardziej, że odrywając się od tarczy są silnie rozżarzone.

W celu zapewnienia bezpieczeństwa, przy pracy na szlifierkach należy przestrzegać pewnych zasad:

• tarcze muszą być całe i nieuszkodzone. Przed zamontowaniem powinny być dokładnie sprawdzone przez oględziny oraz przez delikatne stukanie w nie, w celu wykrycia ewentualnych, niedostrzegalnych gołym okiem z zewnątrz pęknięć
• podczas transportu tarcz należy je chronić przed uderzeniami i wstrząsami; najlepiej przenosić je w rękach
• w przypadku transportu wózkiem, wózek powinien być resorowany lub wyposażony w koła ciśnieniowe, a pod tarcze należy podłożyć piasek, wióry, opiłki lub inny miękki materiał; Przy przewożeniu jednocześnie większej ilości tarcz należy je poprzekładać miękkimi materiałami
• niedopuszczalne jest przetaczanie tarcz po podłodze, ponieważ mogą przy tym powstać drobne, ale niebezpieczne pęknięcia
• nie wolno stosować tarcz o dopuszczalnej prędkości obrotowej (podanej na tarczy) mniejszej od prędkości obrotowej szlifierki
• średnica otworu tarczy powinna być dostosowana do średnicy wrzeciona
• tarcza powinna być mocno zaciśnięta na wrzecionie, poprzez przekładki np. z miękkiego drewna, tworzywa sztucznego, filcu lub gumy
• obrabiarki wyposażone w tarcze szlifierskie powinny być podczas pracy podłączone do wentylacji wyciągowej, a wloty wyciągów powinny znajdować się jak najbliżej tarcz