SPIS TREŚCI

Dyrektywa Rady 98/24/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r.w sprawie bezpieczeństwa pracowników oraz ochrony ich zdrowia przed ryzykiem związanym z czynnikami chemicznymi podczas pracy czternasta szczegółowa dyrektywa w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG) ........................................................................ 5

Załącznik I Lista obowiązujących dopuszczalnych wartości stężenia w powietrzu na stanowisku pracy .............................................................................................. 29

Załącznik II Obowiązujące wartości stężenia w materiale biologicznym i środki nadzoru medycznego ......................................................................................  30

Załącznik II Zakazy ...........................................................................................  31





RADA UNII EUROPEJSKIEJ:

mając na względzie Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 118a,
mając na względzie propozycję przedłożoną Komisji^[1]), po konsultacji  z Komitetem Doradczym ds. Bezpieczeństwa, Higieny i Ochrony Zdrowia w Pracy,
mając na względzie opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego^[2]) ,
działając zgodnie z procedurą zapisaną w art. 189c Traktatu ^[3]),
a także mając na uwadze, co następuje:

1)   Rada, zgodnie z art. 118a Traktatu, powinna podejmować w formie dyrektyw minimum postanowień zachęcających do doskonalenia szczególnie środowiska pracy, by zagwarantować lepszy poziom ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników;

2)   dyrektywy te będą unikać narzucania administracyjnych, finansowych  i prawnych ograniczeń w sposób, który mógłby hamować tworzenie  i rozwój małych i średnich przedsiębiorstw;

3)      poprawa bezpieczeństwa, higieny i zdrowia pracowników na stanowiskach
pracy jest istotna sama w sobie i nie powinna być podporządkowana rozważaniom czysto ekonomicznym;

4)    uwzględnienie podstawowych wymagań dotyczących ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników oraz ryzyka spowodowanego czynnikami chemicznymi, zapewni nie tylko ochronę zdrowia i bezpieczeństwo poszczególnym pracownikom, lecz także zagwarantuje pewien podstawowy poziom zabezpieczenia wszystkim pracownikom we  Wspólnocie, który pozwoli uniknąć wszelkich ewentualnych  nieporozumień, wynikających z działania konkurencji;

5)    konsekwentny poziom ochrony przed ryzykiem związanym z czynnikami chemicznymi musi być
ustalony dla Wspólnoty jako całości, uwzględniając to, że poziom ochrony musi zostać określony nie   w formie szczegółowych przepisów, ale jako model ogólnych zasad, umożliwiających państwom członkowskim konsekwentne stosowanie minimalnych wymagań;

6)   praca, z którą związane są czynniki chemiczne prawdopodobnie naraża  pracowników na ryzyko;

7)   dyrektywa Rady 80/1107/EWG z dnia 27 listopada 1980 r. dotycząca ochrony pracowników
przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie czynników chemicznych, fizycznych i biologicznych podczas pracy^[4]), dyrektywa Rady 82/605/EWG z dnia 28 lipca 1982 r.   o ochronie pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie metalicznego ołowiu i jego związków podczas pracy (pierwsza szczegółowa dyrektywa w rozumieniu art. 8 dyrektywy 80/1107/EWG)^[5]) i dyrektywa Rady 88/364/EWG z dnia 9 czerwca 1988 r. dotycząca ochrony pracowników w pracy przez wprowadzenie zakazów używania pewnych czynników oraz wykonywania  style='pewnych czynności (czwarta szczegółowa dyrektywa w rozumieniu art. 8 dyrektywy 80/1107/EWG)^[6]) zarówno ze względu na ich zgodność oraz przejrzystość jak i aspekt techniczny, powinny być zweryfikowane  i ujęte w jedną dyrektywę określającą podstawowe wymagania dotyczące ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników podczas pracy zawodowej, przewidującej stosowanie czynników chemicznych; wówczas wymienione dyrektywy będą mogły zostać uchylone;

8)    dyrektywa niniejsza jest dyrektywą szczegółową w rozumieniu art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. o wprowadzeniu środków w celu zwiększenia bezpieczeństwa i poprawy zdrowia pracowników podczas pracy^[7]);

9)    ustalenia niniejszej dyrektywy można bez zastrzeżeń odnieść do sytuacji narażenia pracowników na działanie czynników chemicznych, bez naruszania bardziej szczegółowych postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie;

10)   bardziej ścisłe i/lub specyficzne informacje dotyczące zabezpieczenia transportu niebezpiecznych
substancji chemicznych znajdują się  w obowiązujących międzynarodowych porozumieniach i konwencjach uwzględnionych w zarządzeniach Wspólnoty dotyczących przewożenia towarów niebezpiecznych transportem drogowym, kolejowym, morskim i lotniczym;

11)   w dyrektywach: 67/548/EWG^[8]
) i 88/379/EWG^[9]) w sprawie zbliżenia przepisów prawnych państw członkowskich dotyczących klasyfikacji, pakowania oraz etykietowania substancji niebezpiecznych i preparatów, Rada przedstawiła system kryteriów do klasyfikowania niebezpiecznych substancji i preparatów;

12)   niebezpiecznym czynnikiem chemicznym powinna być – z definicji – każda substancja chemiczna,
która spełnia te kryteria, lub o ile ich nie spełnia może przez swoje właściwości fizykochemiczne, chemiczne lub toksyczne, sposób stosowania albo występowanie w środowisku pracy stworzyć zagrożenie dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników;

13)    w dyrektywie 90/432/EWG^[10]) zdefiniowano i określono specyficzny system informacji o substancjach niebezpiecznych i preparatach w postaci kart bezpieczeństwa, opracowanych głównie dla użytkowników  z sektorów przemysłu w celu umożliwienia im podjęcia środków potrzebnych do zapewnienia
ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników; w dyrektywie  Rady 92/58/EWG z dnia 24 czerwca 1992 r. dotyczącej  podsta style='letter-spacing:-.1ptwowych działań mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa i poprawę zdrowia pracowników podczas pracy  (dziewiąta  szczegółowa dyrektywa w rozumieniu art. 16 ust 1 dyrektywy 89/391/EWG^[11])) określony został system znakowania pojemników i rur przeznaczonych do użytkowania podczas stosowania w pracy substancji i preparatów niebezpiecznych;

14)    pracodawca powinien oszacować wszelkie ryzyko dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników,
wzrastające w związku z występowaniem niebezpiecznych czynników chemicznych na stanowisku pracy, w celu podjęcia koniecznych działań zapobiegających i zabezpieczających,   o których mowa w niniejszej  dyrektywie;

15)   działania zabezpieczające zidentyfikowane przy ocenie ryzyka i podejmowane przez pracodawcę, powinny być konsekwentne i uwzględniać potrzebę ochrony zdrowia publicznego oraz środowiska;

16)   w celu poprawy poziomu ochrony należy uzupełniać informacje dostępne dla pracowników i ich przedstawicieli  oraz na bieżąco aktualizować informacje o zagrożeniu dla zdrowia i bezpieczeństwa wynikającym z narażenia na czynniki chemiczne, a także zawiadamiać ich  o przedsięwzięciach lub działaniach mających na celu zmniejszenie lub wyeliminowanie tych zagrożeń po to, aby mogli sprawdzić czy podjęto potrzebne działania zapobiegawcze;

17)   nadzór medyczny nad pracownikami, na podstawie wyników wspomnianej oceny zagrożenia zdrowia może nakazywać pracodawcy podjęcie działań ochronnych i zapobiegawczych;

18)   pracodawca musi regularnie dokonywać oceny i pomiarów oraz być świadomym rozwoju nowych technologii w aspekcie poprawy warunków bezpieczeństwa i zdrowia pracowników;

19)    najnowsze wyniki badań powinny być oceniane przez niezależnych naukowców obecnych w komisji przy ustalaniu dopuszczalnych wartości stężenia w powietrzu na stanowiskach pracy;

20)    w niektórych przypadkach naukowa wiedza jest niewystarczająca, do tego, aby ustalić poziom narażenia na czynnik chemiczny poniżej wartości, która nie powoduje ryzyka  dla zdrowia, natomiast zmniejszenie narażenia na  określone czynniki chemiczne będzie redukowało to ryzyko;

21)    w dyrektywach 91/322/EWG^[12]) i 96/94/WE^[13]) Komisja ustaliła dopuszczalne wartości stężeń, zgodnie z dyrektywą 80/1107/EWG, zaś wartości określone we wcześniejszych dyrektywach powinny być pozostawione bez zmian i stanowić część aktualnego zakresu;

22)    jeżeli będzie to konieczne, techniczne ustalenia do tej dyrektywy powinny zostać opracowane przez Komisję przy współpracy z Komitetem i powinny być  umieszczone w dyrektywie 89/391/EWG, tak aby były dostępne dla Komisji podczas prac nad technicznym adaptowaniem dyrektyw szczegółowych, przyjętych jako ramowe do tej dyrektywy; Komitet Doradczy ds. Bezpieczeństwa, Higieny i Ochrony Zdrowia w Pracy, zgodnie z decyzją 74/325/EWG^[14]), powinien opracować praktyczne wskazówki w sprawie stosowania tej dyrektywy;

23)    uchylenie dyrektywy 80/1107/EWG nie może stać się powodem do obniżenia  wymagań zawartych
w istniejących normatywach chroniących pracowników przed narażeniem na czynniki chemiczne, fizyczne i biologiczne; normatywy wynikające z obecnej wersji dyrektywy dotyczącej czynników biologicznych i projektu dyrektywy dotyczącej czynników fizycznych, zarówno ta dyrektywa jak i każda nowelizacja tych tekstów powinny
przynajmniej utrzymać w mocy;

24)    niniejsza dyrektywa  stanowi praktyczny krok w kierunku osiągnięcia celów społecznych na rynku wewnętrznym,PRZYJĘŁA NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:



1.       Dyrektywa niniejsza, będąca czternastą szczegółową dyrektywą w rozumieniu art.16 ust. 1 dyrektywy 89/391/EWG, ustala podstawowe wymagania służące ochronie pracowników przed rosnącym zagrożeniem dla ich bezpieczeństwa  i zdrowia w wyniku działania czynników chemicznych, które występują na stanowisku pracy lub stanowią rezultat każdej pracy wykonywanej z zastosowaniem substancji
chemicznych.

2.       Wymagania tej dyrektywy stosuje się do prac, podczas wykonywania  których pracownicy są lub mogą być narażeni na działanie czynników chemicznych w środowisku pracy; nie uwzględniają one ochrony przed substancjami chemicznymi, dla których – ze względu na działania chroniące przed radioaktywnością – stosuje się dyrektywy określone w Traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

3.       Niniejsza dyrektywa może być stosowana przy występowaniu związków rakotwórczych i nie jest sprzeczna z konkretnymi i/lub bardziej specyficznymi ustaleniami dyrektywy Rady 90/394/EWG z dnia 28 czerwca 1990 r. dotyczącej ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na działanie czynników rakotwórczych w środowisku pracy (szósta szczegółowa dyrektywa w rozumieniu art.16 ust.1
dyrektywy 89/391/EWG)^[15]).

4.      Postanowienia dyrektywy 89/391/EWG stosuje się w całości do treści zawartej w tym artykule, a równocześnie nie kolidują one z bardziej rygorystycznymi i/lub specyficznymi przepisami  zawartymi w niniejszej dyrektywie.

5.      Zagadnienie transportu niebezpiecznych substancji chemicznych uwzględnione w niniejszej dyrektywie nie koliduje z bardziej wymagającymi i/lub bardziej specyficznymi ustaleniami dyrektywy 94/55/WE^[16]), dyrektywy 96/49/WE^[17]), z ustaleniami Kodu IMDG, IBC i IGC jak zapisano w art. 2 dyrektywy 93/75/EWG^[18]), w ustaleniach Porozumienia Europejskiego, uwzględniając Międzynarodowy Przewóz Towarów Niebezpiecznych Wodami Śródlądowymi  oraz  przepisy dotyczące przewozu Renem substancji niebezpiecznych, zgodne z prawodawstwem Wspólnoty i instrukcjami technicznymi dotyczącymi bezpiecznego transportu niebezpiecznych towarów, wydanymi do momentu nadania mocy niniejszej dyrektywie przez Międzynarodową Organizację Lotnictwa Cywilnego.



W rozumieniu niniejszej dyrektywy:

a)      czynnik chemiczny oznacza każdy chemiczny pierwiastek lub związek, sam lub w mieszaninie, występujący w przyrodzie lub produkowany, używany lub nie, łącznie z odpadami z każdej działalności,  niezależnie od tego czy został wyprodukowany specjalnie i czy znalazł się na rynku;

b)      niebezpieczny czynnik chemiczny oznacza:

(i)      każdy czynnik chemiczny, który został zakwalifikowany jako substancja niebezpieczna wg warunków podanych w załączniku VI do dyrektywy 67/548/EWG,  niezależnie od tego czy substancja ta jest ujęta w tej dyrektywie, inny niż substancje, które spełniają tylko warunki klasyfikacji  substancji niebezpiecznych
dla środowiska;

(ii)     każdy czynnik chemiczny, który spełnia warunki klasyfikacji jako  style='niebezpieczny preparat w rozumieniu dyrektywy 88/379/EWG, niezależnie od tego czy preparat ten jest objęty klasyfikacją w tej dyrektywie, inny niż te preparaty, które spełniają tylko warunki klasyfikacji jako niebezpieczne dla środowiska;

(iii)   każdy czynnik chemiczny, gdy nie spełnia warunków klasyfikacji jako niebezpieczny w sensie (i) oraz (ii), lecz ze względu na swoje właściwości fizykochemiczne, chemiczne lub toksykologiczne, sposób używania lub występowanie na stanowisku pracy stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, a także  każdy czynnik chemiczny, dla którego określona jest  dopuszczalna wartość stężenia w powietrzu środowiska pracy według art. 3.

c) działalność z zastosowaniem czynników chemicznych oznacza każdą pracę, podczas której używane  są substancje chemiczne lub istnieje zamiar ich zastosowania, w każdym procesie – łącznie z produkcją, posługiwaniem się, przechowywaniem, transportem, składowaniem  i przetwarzaniem lub ze skutkiem takiej pracy;

d)  dopuszczalna wartość stężenia w powietrzu środowiska pracy oznacza – o ile nie jest inaczej zdefiniowana – dopuszczalne, średnie ważone stężenie substancji chemicznej w powietrzu, w strefie oddychania pracownika, w odniesieniu do określonego okresu;

e)  dopuszczalne stężenie w materiale biologicznym oznacza dopuszczalne stężenie danej substancji lub jej metabolitu w odpowiednim materiale biologicznym albo wskaźnik efektu jej działania;

f)  nadzór medyczny oznacza indywidualną ocenę stanu zdrowia pracownika w związku z narażeniem na specyficzne czynniki chemiczne podczas pracy;

g)  zagrożenie oznacza istotną wewnętrzną właściwość substancji chemicznej, której potencjalnym skutkiem jest utrata zdrowia;

h)  ryzyko oznacza  prawdopodobieństwo tego, że do potencjalnej szkody może dojść w warunkach
stosowania i/lub narażenia.



1.       Komisja, wykorzystując najnowsze wyniki badań, dokona niezależnej naukowej oceny związku pomiędzy wpływem niebezpiecznych czynników chemicznych na zdrowie, a poziomem stężenia w powietrzu środowiska pracy.

2.        Na podstawie oceny, o której mowa w ust. 1, Komisja – po wcześniejszej konsultacji  z Komitetem Doradczym ds. Bezpieczeństwa, Higieny i Ochrony Zdrowia w Pracy – przygotuje europejskie propozycje obowiązujących w krajach Wspólnoty dopuszczalnych wartości stężenia w powietrzu środowiska pracy, mające chronić pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na
substancje chemiczne.  Dopuszczalne wartości będą ustanowione lub zweryfikowane w aspekcie dostępnych technik pomiarowych, zgodnie z procedurą określoną w art. 17 dyrektywy 89/391/EWG. Państwa członkowskie będą informować organizacje pracowników i pracodawców o obowiązujących na poziomie Wspólnoty dopuszczalnych wartościach stężenia w powietrzu środowiska pracy.

3.        Dla każdego czynnika chemicznego, dla którego ustalono na poziomie Wspólnoty obowiązującą dopuszczalną wartość stężenia w powietrzu środowiska pracy, państwa członkowskie powinny ustanowić krajowe dopuszczalne wartości stężenia w powietrzu środowiska pracy, biorąc pod uwagę dopuszczalną wartość zalecaną na poziomie Wspólnoty i dostosowując ją do własnego prawodawstwa i praktyki.

4.        Obowiązujące dopuszczalne wartości stężenia w powietrzu środowiska pracy określone na poziomie Wspólnoty oraz czynniki rozpatrywane podczas ustanawiania obowiązujących wartości stężenia w powietrzu środowiska pracy, będą uwzględniać możliwe do zastosowania środki wspomagające oraz mające na celu zapewnienie  zdrowia pracownikom podczas pracy. Dopuszczalne wartości, o których mowa będą  ustalone zgodnie z  art. 118a Traktatu, według zał. I do niniejszej dyrektywy.

5.        W odniesieniu do każdego czynnika chemicznego, dla którego ustanowiono dopuszczalną wartość stężenia w powietrzu środowiska pracy, państwa członkowskie mogą ustanowić obowiązującą w danym kraju dopuszczalną wartość stężenia, która nie może przekroczyć wartości zalecanej przez Wspólnotę.

6.        Obowiązujące dopuszczalne wartości stężenia w materiale biologicznym określono na poziomie Wspólnoty na podstawie oszacowania, o którym mowa w ust. 1 i  dostępnych technik pomiarowych; będą one uwzględniać możliwe środki wspomagające oraz chroniące zdrowie pracownikom podczas pracy.Takie  wartości dopuszczalne będą ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 118a Traktatu i w zał. II do niniejszej dyrektywy, wraz z informacją dotyczącą nadzoru medycznego.

7.        W odniesieniu do każdego czynnika chemicznego, dla którego ustanowiono obowiązującą wartość dopuszczalnego stężenia w materiale biologicznym, państwa członkowskie ustanowią obowiązującą w danym kraju wartość dopuszczalnego stężenia w materiale biologicznym, jednak nie może ona  przekraczać wartości zalecanej przez Wspólnotę.

8.        Państwo członkowskie, które wprowadzi lub zmieni obowiązującą u siebie, krajową dopuszczalną wartość stężenia w powietrzu środowiska pracy lub dopuszczalne stężenie w materiale biologicznym, poinformuje w tym Komisję i inne państwa członkowskie, przekazując stosowne dane naukowo-techniczne. Na tej podstawie Komisja podejmie odpowiednie działanie.

9.        Na podstawie raportów dostarczonych przez państwa członkowskie, zgodnie z art. 15, Komisja  oceni sposób w jaki te państwa uwzględniły – podczas ustanawiania  krajowych dopuszczalnych wartości stężenia w powietrzu środowiska pracy – zalecane przez Wspólnotę dopuszczalne wartości.

10.    Znormalizowane metody pomiaru i oceny stężenia w powietrzu na stanowisku pracy, w odniesieniu do dopuszczalnych wartości stężeń  w powietrzu środowiska pracy, będą opracowywane zgodnie z art. 12 ust. 2.



1.       Wykonując obowiązki określone w art. 6 ust. 3 i art. 9 ust.1 dyrektywy 89/391/EWG, pracodawca najpierw ustali czy na stanowisku pracy występują niebezpieczne czynniki chemiczne. Jeżeli tak, to  oceni ryzyko  dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników istniejące w związku  z występowaniem tych czynników chemicznych, biorąc pod uwagę:

-  ich właściwości stwarzające zagrożenie

-  informacje dotyczące bezpieczeństwa i zdrowia, które zapewnia dostawca (np. stosowne karty charakterystyk substancji niebezpiecznych zgodnie z dyrektywą 67/548/EWG lub dyrektywą 88/379/EWG)

-  poziom, typ i czas trwania narażenia

-  okoliczności w pracy, podczas których działają te czynniki oraz ich ilość

-  każdą wartość dopuszczalnego stężenia w powietrzu środowiska pracy lub dopuszczalne stężenie w materiale biologicznym ustanowione na terenie państwa członkowskiego

-  efekty działania istniejących i planowanych środków ochrony

-  o ile to możliwe, wnioski wyciągnięte z każdej oceny medycznej.

  Pracodawca uzyska od dostawcy lub z innego dostępnego źródła dodatkowe informacje, potrzebne do oceny ryzyka. Odpowiednie informacje będą zawierać szczegółowe oszacowanie dotyczące ryzyka narażenia użytkowników, opracowane na podstawie prawodawstwa Wspólnoty dotyczącego czynników chemicznych.

2.  Pracodawca, zgodnie z art. 9 dyrektywy 89/391/EWG, musi posiadać ocenę ryzyka związanego z narażeniem i powinien określić, które pomiary zostały wykonane zgodnie z art. 5 i 6 niniejszej dyrektywy. Ocena ryzyka powinna być odpowiednio dokumentowana, zgodnie z krajowym prawodawstwem i praktyką oraz może zawierać wyjaśnienie pracodawcy, że rodzaj i zasięg ryzyka związanego z narażeniem na czynniki chemiczne nie wymagają dalszej dokładnej oceny. Ocena ryzyka będzie aktualizowana, zwłaszcza jeżeli zaszły  znaczące zmiany, które mogłyby ją zdezaktualizować, lub gdy wyniki nadzoru medycznego wskazują, że
jest to potrzebne.

3.   Określona działalność, w której można przewidzieć wystąpienie znaczącego narażenia lub mogąca wpływać na bezpieczeństwo i zdrowie  z innych powodów, nawet po podjęciu wszystkich technicznych środków, powinna być objęta oceną ryzyka.

4.   W przypadku działalności powodującej narażenie na kilka niebezpiecznych czynników chemicznych, ryzyko będzie ocenione na podstawie ryzyka jakie razem stwarzają wszystkie występujące czynniki chemiczne.

5.  Rozpoczęcie nowej działalności z zastosowaniem niebezpiecznych czynników chemicznych, może nastąpić po dokonaniu oceny ryzyka i określeniu dostępnych środków ochrony.

6.   Praktyczne zalecenia dotyczące określania i oceny ryzyka, ich weryfikacja i w razie potrzeby rozwijanie, będą zgodne z art. 12 ust. 2.



1.   Zgodnie z obowiązkiem zapewnienia  zdrowych i bezpiecznych warunków pracy, tam gdzie stosowane są niebezpieczne czynniki chemiczne, pracodawca podejmie niezbędne środki ochrony określone w art. 6 ust. 1 i 2 dyrektywy 89/391/EWG, łącznie ze środkami określonymi w niniejszej dyrektywie.

2.   Ryzyko dla zdrowia i bezpieczeństwa występujące podczas pracy z zastosowaniem niebezpiecznych czynników chemicznych będzie wyeliminowane lub zredukowane do minimum przez:

-  właściwe projektowanie i organizację (systemu) pracy na stanowisku pracy

-  dostarczenie odpowiedniego wyposażenia i zachowanie odpowiednich procedur zapewniających bezpieczeństwo i zdrowie pracowników podczas pracy, w czasie której używane są czynniki chemiczne

-  ograniczenie do minimum liczby pracowników, którzy są lub mogą być narażeni

-  ograniczenie do minimum czasu trwania i poziomu narażenia

-  stosowanie odpowiednich środków higieny

-  zredukowanie liczby czynników chemicznych występujących w powietrzu na stanowisku pracy do minimum osiągalnego dla danego typu pracy

-  odpowiednie procedury postępowania w pracy (bezpieczne obchodzenie się, przechowywanie i transport) z niebezpiecznymi czynnikami chemicznymi oraz odpadami zawierającymi takie substancje chemiczne.

  Praktyczne wskazania dotyczące środków ochrony służących do kontroli ryzyka powinny być wprowadzone zgodnie z art. 12 ust. 2.

3.  Kiedy wyniki oceny, o której mowa w art. 4 ust. 1, wskazują na ryzyko dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, wówczas zostaną zastosowane specjalne środki ochrony: zabezpieczenie, zapobieganie i monitoring, o których mowa w art. 6, 7 i 10.

4.  Postanowień art 6, 7 i 10 nie stosuje się, gdy wyniki oceny ryzyka, zgodnie z art. 4 ust. 1 wykazują, że ze względu na ilość niebezpiecznego czynnika chemicznego w powietrzu na stanowisku pracy, istnieje tylko niewielkie ryzyko dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników,  a środki podjęte zgodnie z ust 1 i 2 tego artykułu są wystarczające, aby zredukować to ryzyko.



1.   Pracodawca zapewni, aby ryzyko dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, jakie stwarzają na stanowisku pracy niebezpieczne czynniki chemiczne, było wyeliminowane lub zredukowane do minimum.

2.   Zgodnie z  ust. 1, należy w pierwszej kolejności stosować metodę zastępowania, za pomocą której pracodawca uniknie stosowania niebezpiecznych czynników chemicznych i zastąpi je innymi czynnikami chemicznymi lub zmieni proces na mniej zagrażający zdrowiu i bezpieczeństwu pracowników.
Jeżeli ryzyko nie może zostać wyeliminowane metodą zastępowania, uwzględniając działalność i ocenę ryzyka, o której mowa w art. 4, pracodawca zredukuje do minimum ryzyko przez stosowanie środków ochrony  i zapobiegania, zgodnie z oceną ryzyka wykonaną stosownie do art. 4.

Należy zachować następującą kolejność:

a)     zaprojektowanie odpowiednich procesów pracy i kontroli inżynieryjnej oraz stosowanie takiego wyposażenia i materiałów, aby uniknąć lub zminimalizować występowanie niebezpiecznych czynników chemicznych, które stwarzają ryzyko dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy;
b)    stosowanie takich środków ochrony zbiorowej,  jak właściwa wentylacja i odpowiednie środki organizacyjne;

c)     gdy narażenie nie może być zlikwidowane w inny sposób, stosuje się środki ochrony indywidualnej, w tym środki ochrony osobistej.

  Praktyczne wskazówki dotyczące środków ochrony i zapobiegania, służących do ograniczania narażenia, powinny być zgodne z art. 12 ust. 2.

3.   Środkom opisanym w ust. 2 tego artykułu będzie towarzyszył nadzór medyczny, zgodnie z art. 10, o ile tego wymaga rodzaj zagrożenia.

4.    Jeśli pracodawca, przez inny sposób oceny jednoznacznie wykaże, że zgodnie z ust. 2 zastosował odpowiednie środki ochrony i zapobiegania, wówczas można wykonywać normalną pracę. W razie wystąpienia jakiejkolwiek zmiany warunków, która może wpłynąć na poziom narażenia pracowników na czynniki chemiczne, zostaną wykonane pomiary stężenia czynników chemicznych stwarzających zagrożenie dla zdrowia pracownika na stanowisku pracy i porówna się je z dopuszczalnymi wartościami stężenia w powietrzu na stanowisku pracy.

5.     Pracodawca – przy wykonywaniu obowiązków zapisanych  lub wynikających z  art. 4, uwzględni wyniki działań, o których mowa w ust. 4 tego artykułu.
  Zawsze, gdy obowiązujące na terenie państwa członkowskiego dopuszczalne wartości stężenia w powietrzu na stanowiskach pracy zostały przekroczone, pracodawca  natychmiast podejmie działania zmierzające do poprawy warunków, przez zastosowanie środków ochrony i zapobiegania odpowiednich do charakteru tej wartości.

6.      Na podstawie pełnej oceny i zgodnie z głównymi zasadami  zapobiegania ryzyku wymienionymi w artykułach 4 i 5, pracodawca  zastosuje odpowiednie środki techniczne i/lub organizacyjne obejmujące przechowywanie, transport oraz segregację czynników chemicznych, które nie mogą się ze sobą stykać, zapewniając ochronę pracowników przed niebezpieczeństwem wynikającym z fizykochemicznych właściwości tych czynników. W szczególności  priorytetowo potraktuje następujące środki:

a)    zapobieganie występowaniu na stanowisku pracy niebezpiecznych stężeń niepalnych substancji lub niebezpiecznych ilości substancji nietrwałych chemicznie albo, gdy nie pozwala na to charakter pracy

b)   unikanie występowania źródeł zapalenia, które mogą spowodować pożar i wybuch lub niesprzyjających warunków, w których substancje nietrwałe chemicznie albo mieszaniny substancji mogą spowodować szkodliwy skutek fizyczny oraz

c)    zmniejszanie szkodliwego wpływu na zdrowie i bezpieczeństwo pracowników skutków pożaru lub wybuchu spowodowanego zapaleniem łatwo palnych substancji albo szkodliwych skutków fizycznych, wywołanych przez substancje chemicznie nietrwałe lub mieszaniny substancji.
  Wyposażenie i system ochrony pracowników zapewniany przez pracodawców będzie odpowiadać postanowieniom Wspólnoty dotyczącym projektowania, wytwarzania i dostarczania, odnoszącym się do bezpieczeństwa i zdrowia. Środki techniczne i/lub organizacyjne podjęte przez pracodawcę będą uwzględniać i obejmować grupę sprzętu wymienionego w zał. I do dyrektywy 94/9/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia  23 marca 1994 r. dotyczącej ujednolicenia prawodawstwa państw członkowskich w kwestii wyposażenia i systemów ochrony, które powinny być stosowane w strefie zagrożenia wybuchem^[19]).
  Pracodawca  zapewni w przedsiębiorstwie dostateczną kontrolę urządzeń, wyposażenia i maszyn, wyposażenia służącego do tłumienia wybuchu oraz urządzeń do upustu ciśnienia.



1.     Nie naruszając postanowień art. 8 dyrektywy 89/391/EWG, pracodawca  w celu chrony
bezpieczeństwa i zdrowia pracowników przed wypadkami i sytuacjami wyjątkowymi spowodowanymi występowaniem niebezpiecznych czynników chemicznych na stanowiskach pracy, ustali procedury (plany działania), które można wprowadzić w życie, gdy taka sytuacja zaistnieje. Odpowiednie przepisy określą, jakie szkolenia należy regularnie przeprowadzać oraz  zakres pierwszej pomocy.

2.    W razie wystąpienia sytuacji, o której mowa w ust. 1, pracodawca  podejmie działania mające na celu zmniejszenie skutków wydarzenia oraz poinformuje o tym pracowników.

W celu normalizacji sytuacji:

-     pracodawca zastosuje odpowiednie środki, aby jak najszybciej naprawić sytuację

-    w strefie zagrożonej mogą przebywać tylko pracownicy usuwający zniszczenia.

3.      Pracownicy, którym pozwolono pracować w strefie zagrożenia będą  wyposażeni w odpowiednie środki ochrony indywidualnej i specjalistyczny sprzęt zabezpieczający, który musi być używany tak długo, jak tego będzie wymagała sytuacja; taka sytuacja nie może trwać stale.

Osoby nieupoważnione nie będą miały wstępu do strefy zagrożonej.

4.     Nie naruszając postanowień  art. 8 dyrektywy 89/391/EWG pracodawca  podejmie środki potrzebne do sygnalizowania i  ostrzegania oraz wprowadzi inne systemy informowania o wzroście zagrożenia dla bezpieczeństwa i zdrowia, aby można było podjąć akcję zapobiegawczą, pomoc, ucieczkę lub akcję ratunkową, jak tylko pojawi się potrzeba.

5.    Pracodawca opracuje informację o przepisach obowiązujących w sytuacjach wypadkowych powodowanych przez niebezpieczne czynniki chemiczne. Odpowiednie wewnętrzne i zewnętrzne służby ratownicze będą miły dostęp do tych informacji. Będą one zawierać:

-       aktualną informację o zagrożeniach na stanowiskach pracy, przepisach dotyczących identyfikacji zagrożeń, zaleceniach i procedurach po to, aby służby ratunkowe mogły przygotować odpowiednie dla siebie procedury i środki zaradcze oraz
 
-       wszystkie dostępne informacje o tym, jak zagrożenie zmienia się w czasie
od momentu wypadku lub katastrofy, łącznie z procedurami przygotowanymi zgodnie z niniejszym artykułem.



1.   Nie naruszając postanowień art. 10 i 12 dyrektywy 89/391/EWG, pracodawca  zapewni pracownikom i/lub ich przedstawicielom:

-        dostęp do danych uzyskanych stosownie do art. 4 niniejszej dyrektywy i bieżące informacje o istotnych zmianach na stanowiskach pracy, aktualizując te dane

-        informację o niebezpiecznych czynnikach na stanowisku pracy, zawierającą identyfikację tych czynników, ryzyka dla bezpieczeństwa i zdrowia, obowiązujące dopuszczalne stężenia w powietrzu na stanowiskach pracy i postanowienia prawne

-        szkolenie i informowanie o środkach ostrożności oraz działaniach  podjętych przez służby bezpieczeństwa i innych pracowników na stanowisku pracy

-         dostęp do kart bezpieczeństwa dostarczonych przez dostawcę, zgodnie z art. 10 dyrektywy 88/379/EWG i art. 27 dyrektywy 92/32/EWG^[20])  i, że ta informacja jest:

-         zgodna z wynikami oceny ryzyka uzyskanymi zgodnie z art. 4 niniejszej dyrektywy; może się ona różnić od  ustnych komentarzy do poszczególnych instrukcji i wytycznych podanych na piśmie, zależnie od charakteru i stopnia ryzyka ocenionego zgodnie z  wymienionym artykułem

-        aktualizowana, wraz z zachodzącymi zmianami.

2.     Jeżeli pojemniki i rury z niebezpiecznymi czynnikami chemicznymi nie są oznakowane zgodnie z zaleceniami obowiązującymi w prawodawstwie Wspólnoty dotyczącym etykietowania substancji chemicznych i znaków ostrzegawczych na stanowisku pracy, pracodawca – bez sprzeczności ze wspomnianym prawodawstwem – zapewni takie znakowanie, aby zawartość pojemników i rur oraz charakter tej zawartości, a także towarzyszących zagrożeń była znana.

3.    Państwa członkowskie mogą podjąć środki niezbędne do zapewnienia, że pracodawca uzyska wszystkie informacje o niebezpiecznych czynnikach chemicznych potrzebne do zastosowania się do art. 4 ust.1 niniejszej dyrektywy – najlepiej od producenta lub dostawcy, bowiem dyrektywy 67/548/EWG i 88/379/EWG nie nakładają żadnych wymagań dotyczących podawania takich informacji.



1.       W celu zapobiegania ryzyku dla zdrowia związanemu z narażeniem pracowników na niektóre czynniki chemiczne i/lub określoną działalność z użyciem czynników chemicznych, produkcję, wytwarzanie lub stosowanie podczas pracy, w zał. III określono czynniki chemiczne oraz rodzaje działalności,
które powinny być zakazane.

2.        Państwa członkowskie mogą zezwolić na złagodzenie wymagań ust. 1 w następujących okolicznościach:

-        wyłącznie w celu badań naukowych łącznie z analizą ich wyników

-         w przypadku działalności mającej na celu wyeliminowanie czynników chemicznych występujących w postaci produktów ubocznych lub odpadów
 
-         w przypadku produkcji czynników chemicznych wymienionych  w ust.1, jeżeli występują jako produkty pośrednie.

Należy zapobiegać narażeniu pracowników na czynniki chemiczne wymienione w ust.1, stosując zabezpieczenia w procesie produkcji, a w razie używania ich jako produktów pośrednich – proces musi przebiegać w systemie hermetycznym, z którego wspomniane substancje chemiczne mogą być pobierane jedynie w celu kontroli lub obsługi systemu.
Państwa członkowskie mogą – dla konkretnych systemów – zarządzać indywidualną autoryzację.

3.        W razie wystąpienia o uchylenie zakazu w sytuacjach, o których mowa w ust. 2, odpowiedni urząd powinien poprosić pracodawcę o następujące informacje:

-        powód wystąpienia o uchylenie zakazu
 
-        zużywaną rocznie ilość czynnika chemicznego
 
-        rodzaj prowadzonej działalności i/lub występujące reakcje
lub procesy
 
-        liczbę pracowników zatrudnionych przy tym procesie
 
-        środki ostrożności związane z ochroną zdrowia i bezpieczeństwem
pracowników
 
-        środki techniczne i organizacyjne podjęte w celu zapobiegania narażeniu pracowników.

4.       Rada, zgodnie z procedurą zapisaną w art. 118a Traktatu może nowelizować listę zakazów, o której mowa w ust.1 niniejszego artykułu, w celu uwzględnienia nowych czynników chemicznych i działalności.



1.        Nie naruszając art. 14 dyrektywy 89/391/EWG, państwa członkowskie  przygotują warunki do sprawowania odpowiedniego nadzoru medycznego nad pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach, gdzie wyniki ocen przeprowadzanych zgodnie z art. 14 niniejszej dyrektywy wskazują na istnienie ryzyka dla ich zdrowia. Ustalenia w tej sprawie wraz z wymaganiami dotyczącymi indywidualnych rejestrów stanu zdrowia i narażenia oraz ich dostępności, będą zgodne z prawem krajowym i/lub praktyką.

Wnioski nadzoru medycznego będą brane pod uwagę przy zalecaniu środków ochrony na specyficznych stanowiskach pracy, a dotyczy to sytuacji gdy:
 
-      narażenie pracownika na niebezpieczne czynniki chemiczne może spowodować chorobę lub inny uszczerbek na zdrowiu spowodowany tym narażeniem
 
-       istnieje prawdopodobieństwo, że choroba pracownika lub utrata zdrowia nastąpiła pod wpływem warunków pracy
 
-      techniki badawcze są na zbyt niskim poziomie, aby ocenić ryzyko narażenia pracowników.

Niezależnie od tego, będą stosowane prawne procedury wykrywania choroby lub  jej skutków.Jeżeli obowiązują wymienione w zał. II dopuszczalne stężenia w materiale biologicznym, wówczas nadzór medyczny określi obowiązkowe wymagania przy pracach z niebezpiecznymi czynnikami chemicznymi, stosownie do procedur zawartych w tym załączniku. Pracownicy będą informowani o tych wymaganiach przed przydzieleniem im pracy związanej z ryzykiem narażenia na działanie niebezpiecznych czynników chemicznych.

2.       Państwa członkowskie ustalą zasady na jakich każdy pracownik powinien być poddany nadzorowi medycznemu, zgodnie z wymaganiami ust.1 oraz będą  prowadzone i aktualizowane indywidualne rejestry stanu zdrowia i narażenia.

3.        Indywidualny rejestr stanu zdrowia i narażenia będzie zawierał omówienie wyników badań lekarskich oraz wszystkie dane dotyczące przebiegu indywidualnego narażenia. Monitoring biologiczny i wynikające z niego wymagania dotyczące warunków pracy mogą stanowić część nadzoru medycznego.

Rejestry stanu zdrowia i narażenia będą przechowywane w dostępnej, uporządkowanej chronologicznie formie, zapewniającej poufność informacji. Na życzenie upoważnionych władz będą udostępniane kopie żądanych rejestrów. Każdy pracownik będzie miał dostęp do swojego rejestru zdrowia i narażenia. W razie ustania działalności przedsiębiorstwa rejestry zdrowia i narażenia będą  przekazane kompetentnym władzom.

4.       Tam, gdzie w wyniku działania nadzoru medycznego:

-       może zostać stwierdzona przez lekarza lub specjalistę służby medycyny pracy, choroba lub stopień utraty zdrowia spowodowany narażeniem na niebezpieczne czynniki chemiczne podczas pracy lub
 
-       może okazać się, że obowiązujące dopuszczalne wartości stężenia  w materiale biologicznym wymagają podwyższenia

pracownik będzie informowany przez lekarza lub inną odpowiednio wykwalifikowaną osobę o wynikach, które go osobiście dotyczą, łącznie z informacją o wynikach wszystkich badań lekarskich, które powinny być przeprowadzone po zakończeniu narażenia oraz pracodawca:

-       dokona przeglądu oceny ryzyka stosownie do art. 4 ust.1
 
-       przeanalizuje środki służące do wyeliminowania lub zmniejszenia ryzyka stosownie do art. 5 i 6
 
-       weźmie  pod uwagę zalecenia służby medycyny pracy lub innych odpowiednio wykwalifikowanych osób albo kompetentnych władz, dotyczących środków wymaganych w celu wyeliminowania lub zmniejszenia ryzyka zgodnie z art. 6, łącznie z możliwością przeniesienia pracownika do innej pracy, gdzie nie ma ryzyka dalszego występowania narażenia oraz
 
-       będzie kontynuować nadzór medyczny i zapewni przegląd stanu zdrowia wszystkich pracowników, którzy są narażeni w podobnym stopniu. W takich przypadkach lekarz lub specjalista służby medycyny pracy albo kompetentne władze mogą zaproponować, aby osoby narażone poddały się badaniom lekarskim.



Konsultacje i udział pracowników i/lub ich przedstawicieli w sprawie postanowień niniejszej dyrektywy wraz z załącznikami, będą odbywać się zgodnie z art. 11 dyrektywy 89/391/EWG.




1.     Uzgodnienia kwestii technicznych dotyczących załączników wraz  z:

-       wdrażaniem dyrektyw w zakresie technicznej zgodności i normalizacji, dotyczących czynników chemicznych i/lub

-      rozwojem technicznym, zmianami norm międzynarodowych lub dokładnych opisów oraz nowych odkryć związanych z czynnikami chemicznymi,

będą wprowadzane zgodnie z procedurą określoną w art. 17 dyrektywy 89/391/EWG.

2.       Komisja opracuje praktyczne wskazania o nieobowiązującym charakterze. Wskazania te będą dotyczyły zagadnień, o których mowa w art. 3, 4, 5 i 6 oraz w pkt.1 zał. II.
Komisja, zgodnie z decyzją 74/325/EWG, najpierw skonsultuje się z Komitetem Doradczym ds. Bezpieczeństwa, Higieny i Ochrony Zdrowia w Pracy. Stosując się do zaleceń niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie  uwzględnią te wskazania przy tworzeniu krajowej polityki ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracowników.



1.        Dyrektywy 80/1107/EWG, 82/605/EWG i 88/364/EWG będą uchylone z dniem, o którym mowa w art. 14 ust.1.

2.        W dyrektywie Rady 83/477/EWG z  dnia 19 września 1983 r. dotyczącej ochrony pracowników przed zagrożeniem związanym z narażeniem na działanie azbestu podczas pracy (druga szczegółowa dyrektywa w rozumieniu art. 8 dyrektywy 80/1107/EWG)^[21]) dokonuje się następujących zmian:

a)       w pierwszym zdaniu art.1 ust.1 skreśla się  następujące wyrazy:
„co jest drugą szczegółową dyrektywą w rozumieniu art. 8 dyrektywy 80/1107/EWG”,

b)       art. 9 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

„2. Zmiany, jakich wymaga dostosowanie załączników niniejszej dyrektywy do postępu technicznego, będą wprowadzane zgodnie z procedurą zapisaną w art. 17 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. o podejmowaniu działań w celu zwiększenia bezpieczeństwa i poprawy zdrowia pracowników podczas pracy^*) ,

c)       w art. 15 ust.1 drugi akapit – wyrazy:
„zgodnie z procedurą przedstawioną w art. 10 dyrektywy 80/1107/EWG” zastępuje się wyrazami:
„zgodnie z procedurą zapisaną w art. 17 dyrektywy 89/391/EWG”.

3.       W dyrektywie Rady 86/188/EWG z dnia 12 maja 1986 r. dotyczącej ochrony pracowników przed ryzykiem związanym z narażeniem na hałas podczas pracy ^[22] ) dokonuje się następujących zmian:

a)      w art. 1 ust.1  skreśla się  następujące wyrazy:

„co jest trzecią szczegółową dyrektywą w rozumieniu dyrektywy 80/1107/EWG”;

b)      w art.12 ust 2, akapit drugi otrzymuje następujące brzmienie:

„Załączniki I i II powinny być dostosowane do postępu technicznego, zgodnie z procedurą zapisaną w art. 17 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. o podejmowaniu działań w celu zwiększenia bezpieczeństwa i poprawy zdrowia pracowników podczas pracy^*),

4.        Wszystkie inne ustalenia zawarte w dyrektywach 83/477/EWG  i 86/188/EWG, a odnoszące się do dyrektywy 80/1107/EWG przestaną obowiązywać
z dniem uchylenia tej dyrektywy.5.  Dyrektywy 91/322/EWF i 96/94/WE zachowują  moc.



1.        Państwa członkowskie, w terminie do dnia 5 maja 2001 r., ustanowią prawa, przepisy i postanowienia administracyjne dostosowane do ustaleń niniejszej dyrektywy. O wejściu ich w życie  zawiadomią Komisję. Gdy państwa członkowskie wykonają te zadania, oficjalnie opublikują przepisy odnoszące się do niniejszej dyrektywy w sposób przyjęty przez te państwa.

2.        Państwa członkowskie przekażą Komisji teksty obowiązujących przepisów prawa krajowego z dziedziny objętej niniejszą dyrektywą, a w przyszłości będą nadsyłać projekty aktów prawnych.

Artykuł  15

Państwa członkowskie co pięć lat będą informowały Komisję o praktycznym wdrażaniu postanowień niniejszej dyrektywy, przedstawiając punkty widzenia pracodawców i pracowników.
Komisja będzie  informować o tym Parlament Europejski, Radę i Komitet Ekonomiczno-Społeczny.

Artykuł  16

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie po dwudziestu dniach od daty jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł  17

Niniejsza dyrektywa dotyczy państw członkowskich.
                                                   
Luksemburg, dnia 7 kwietnia 1998 r.
                                     
                              W imieniu Rady
                                                                   
Przewodniczący
                           D. BLUNKETT

ZAŁĄCZNIK I.

Lista obowiązujących dopuszczalnych wartości stężenia w powietrzu na
stanowisku pracy
 

   
 
 
 


 
 
 
 


 
 
 
 
 
 
 

 

Nazwa czynnika	Numer EINECS (1)	Numer CAS (2)	Dopuszczalna wartość stężenia 8 h  (3)		Dopuszczalna wartość stężenia chwilowego (4)
			mg/m3 (5)	Ppm (6)	mg/m3	ppm
Nieorganiczny ołów i jego związki			0,15

 
1)  EINECS – European Inventory of Existing Commercial Chemical Substances.

2)  CAS – Chemical Abstracts Service.

3)  Mierzone lub liczone średnie ważone w odniesieniu do ośmiu godzin  w ciągu doby.

4)  ile nie jest inaczej zdefiniowane, dopuszczalna wartość stężenia chwilowego, której nie można przekroczyć dotyczy 15-minutowego okresu narażenia.

5)  mg/m³ – miligramy w metrze sześciennym powietrza w temp. 20 ^oC i 101,3 kPa.

6)  ppm –  części na milion w powietrzu (ml/m³).

ZAŁĄCZNIK II.

Obowiązujące wartości stężenia w materiale biologicznym i środki nadzoru medycznego

1. Ołów i jego jonowe związki
1.1. Biologiczne monitorowanie musi obejmować pomiar poziomu ołowiu we krwi metodą spektrometrii absorpcyjnej lub metodą dającą równoważne wyniki. Obowiązująca wartość dopuszczalnego stężenia  w materiale biologicznym wynosi:

70 mg Pb/100 ml krwi

1.2. Nadzór medyczny sprawdza czy:

-       narażenie na stężenie ołowiu w powietrzu jest większe niż 0,075 mg/m³, liczone dla średniej ważonej z 40-godzinnego tygodnia pracy, lub
 
-       poziom ołowiu we krwi poszczególnych pracowników jest wyższy niż 40 mg Pb/100ml krwi.

1.3.  Praktyczne wskazania dotyczące biologicznego monitorowania i nadzoru medycznego muszą być zgodne z art.12 ust. 2. Muszą zawierać zalecenia dotyczące wskaźników biologicznych (np. ALAU, ZPP, ALAD) oraz strategii monitoringu biologicznego.

ZAŁĄCZNIK III.

Zakazy

Produkcja, wytwarzanie lub stosowanie podczas pracy czynników chemicznych oraz działalność podczas której stosuje się niżej wymienione czynniki chemiczne jest zakazana. Zakaz nie odnosi się do sytuacji, kiedy wymieniony czynnik chemiczny występuje w innym czynniku chemicznym lub jest składnikiem odpadów, pod warunkiem, że jego stężenie jest mniejsze niż podana w tabeli wartość dopuszczalna:

a) czynniki chemiczne

 

 
 
 


 
 
 
 


 
 
 
 


 
 
 
 


 
 
 
 

 

Numer EINECS*	Numer CAS**	Nazwa czynnika	Dopuszczalna wartość stężenia
202-080-4	91-59-8	2-naftyloamina i jej sole	0,1 % m/m
202-177-1	92-67-1	4-aminobifenyl i jego sole	0,1 % m/m
202-199-1	92-87-5	Benzydyna i jej sole	0,1 % m/m
202-204-7	92-93-3	4-nitrobifenyl	0,1 % m/m

 
* EINECS – European Inventory of Existing Commercial Chemical Substances

** CAS – Chemical Abstracts Service

b) praca: niedozwolona

---